بررسی نقش حیاطهای خانه های اصیل ایرانی ولزوم تلفیق فضاهای بازوبسته درجهت نیل به پایداری شهرهای ایرانی

دیر زمانی از روند تغییرات شتابان و حجیم شهرنشینی در کشور و به تبع آن تغییر سازمان فضایی خانه های معاصر جهت پاسخگویی و هماهنگی، با این تغییرات نمی گذرد. تغییراتی که باعث دگرگونی الگوهای فضایی و به دنبال آن تغییر نقش ریز فضاهایی شد که قرن ها پاسخگوی نیاز های فرهنگی،اجتماعی اقوام ایرانی بودند.دراین میان حیاط یکی از چندین نمونه ای بود که دستخوش تحول یا به تعبیری نابودی گردید. حیاط که در خانه های تاریخی لازمه زندگی ایرانی بود و همچون اتاقی بدون سقف مامن ساکنان خانه بود و مظهری بود از صورت مرکزگرای عالم باطن، به کلی از سازمان فضایی خانه حذف گردید و آنچه باقی ماند فضای بازی در حد فاصل معبر عبوری و ساختمان بود که بیشتر جنبه عبوری داشت. در پژوهش حاضر،روش تحقیق ، تحلیلی- توصیفی بوده و بر اساس داده ها و اطلاعات حاصله از مطالعه منابع کتابخانه ای و اسناد مربوطه و پژوهش های انجام شده سعی گردیده،اطلاعات گردآوری شده مورد بررسی قرارگیرد.در این مقاله هدف بررسی نقش حیاط در مسکن کهن ایرانی و جستجوی کمبودها براساس پیشینه معماری ایرانی است .همچنین بر لزوم بازخوانی فضاها ی باز، در دست یابی به معماری پا یدار و تجدید نظر در طراحی مجموعه های مسکونی به منظور افزایش آسایش و ترفیع نیازهای انسان در عصر حاضرتاکید میگردد تا با کمک آن ، اصول حذف شده از معماری امروز مسکن در ایران احیا شود

Keywords:

حیاط , مسکن , معماری ایرانی , فضای باز , پایداری اجتماعی