بررسی تجربی ضریب هدایت گرمایی لوله حرارتی مبتنی بر جاذبه در شارهای حرارتی مختلف

یک لوله حرارتی توانایی انتقال شار حرارتی زیادی را در اختلاف دمایی کوچک بین منابع سرد و گرم داراست. لوله حرارتی شامل سه بخش کلی است؛ اواپراتور که در آن لوله با یک منبع گرما در تماس مستقیم است، قسمت میانی که کاملاعایق کاری شاده (بخش آدیاباتیک )و کندانسور که می توند با دو سیال آب یا روغن هیدرولیک لوله را خنک کاری کند. در یک لوله حرارتی مقدار اندکی از یک سیال عامل درون لوله ی حرارتی قرار دارد که در بخش اواپراتور به بخار تبدیل می شود. بخار به دلیال چگالی پایین تر به قسمت کندانسور منتقل می شود و در آن جا پس از میعان به کمک نیروی جاذبه (سنگینی) و یا پدیده ی مویینگی در فیتیله ی چسبیده به دیواره ی داخلی لوله به بخش اواپراتور باز می گردد تا سیکل کامل شود. در این مقاله بازده انتقا گرما در لوله حرارتی با جداره مسی و سیال عامل آب از نوع مبتنی بر جاذبه (ترموسیفون) در مقایسه با لوله توپر مسی در همان شرایط به روش تجربی بررسی شده است. پس از تغییر شار ورودی و بررسی داده ها از طریق سنسورهای دمای نصب شده روی قسمت های مختلف لوله ضریب هدایت گرمایی در هر مرحله محاسبه و با ضریب هدایت گرمایی لوله توپر مسی مقایسه شده است. نتایج بدست آماده از آزمایش ها بزرگتر بودن ضریب هدایت گرمایی لوله حرارتی را نشان داده است. همچنین افزایش شار حرارتی ورودی با افزایش ضاریب هادایت گرمایی در قسمت آدیاباتیک خواهد شد.

Keywords:

لوله حرارتی , ضریب هدایت گرمایی , شار حرارتی ورودی , سیال عامل