رشد تکنولوژی بعد از انقلاب صنعتی و به دنبال آن دستیابی سهلتر به سوختهای فسیلی تغییراتی بنیادین در معماری ایجاد کرده است که مهمترین آنها به فراموشی سپردن الگوهای معماریست که در جهت انطباق با اقلیم پدیدآمده بودند. در دنیای مدرن با استفاده روزافزون انرژیهای فسیلی انسانها براین باورند کهزندگی بدون این انرژیها غیرممکن میباشد اما سیردر معماری سنتی نشان دهندهی این موضوع است که معماری گذشته همواره در راستای تلفیق با طبیعت،استفاده از انرژیهای تجدید پذیر و ساخت بناهایی با کمترین مصرف انرژی،چنان با محیط خارج مقابله نموده که بهترین آسایش بدون استفاده از انرژیهای فسیلی را امکان پذیر ساخته است.
معماری بومی گیلان یکی از معماریهای با ارزش گذشته میباشدکه از شکوه و زیبایی خاصی در کشور برخوردار بوده است.این معماری که زاییدهی کنش و واکنش متقابل انسان و طبیعت پیرامون آن است همواره باتکیه برمنابع وانرژیهای پاک شرایط ناسازگار خارج را با صرف کمترین انرژی به فضای متعادل ومطلوب داخل تبدیل می کرده است اما امروزه درجریان معماری به اصطلاح مدرن دیگر
معماری بومی و سنتی دراین منطقه دیده نمی شود. چرا که در سالهای اخیر، ساختن برای ساختن نه برای زیستن مجالی را برای توجه به مقولاتی مهم وعمیق همچون بهرهگیری از شرایط طبیعی،هماهنگی و انطباق ساختمانهاباشرایط اقلیمی را باقی نگذاشته است. بنابراین در روزگاری که بیش ازپیش بابحران کمبود انرژی مواجه هستیم توجه به ویژگیهای غنی
معماری بومی گیلان که به عنوان نمونهای مناسب با کالبدی زیبا دردل طبیعت و هماهنگ با آن تلفیق شده است و میتواند علاوه بر صرفه جویی درمصرف، حفظ ذخایر زیرزمینی و همچنین آلودگی محیط طبیعی پیرامون را تقلیل دهد امری ضروری است. براین اساس هدف از این مقاله بازنگری در اصول بکاربرده شده درمعماری بومی گیلان، جهت دستیابی به راهکارهای مناسب برای طراحی بناهای امروز این منطقه با توجه به انرژی های تجدیدپذیر می باشد که درپژوهش حاضراز روش تحقیق توصیفی - تحلیلی و با تکیه برگردآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای ومیدانی استفاده شده است. نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان دهندهی این موضوع است که
معماری بومی گیلان همساز با اقلیم بوده و مهمترین عاملی که در طراحی بناهای آن و در نهایت کاهش مصرف انرژیهای فسیلی نقش بسیار چشمگیری داشته انرژی تجدیدپذیر باد میباشد که باید در طراحی بناهای امروزی این منطقه در نظرگرفته شود.