بررسی الگوهای پایداری در معماری بومی و تأثیر آن بر توسعه پایدار روستایی ( مطالعه موردی: انرژی زمین گرمایی )

چالش اصلی در معماری معاصرجهان امروز، قطع ارتباط میان معماری بومی و به ویژه معماری روستایی و نیازهای مدرن است. امروزه باید در حداقل فضای ممکن، خانه هایی ساخته شود که نیاز آسایش انسان در تمام فصول را برآورده سازد. به رغم مطرح شدن مباحث پایداری در دنیای متاخر، عملا تمامی این اصول توسط پیشینیان ما به کار گرفته می شد. معماران پیشین، ناگزیر از تکیه بر منابع طبیعی و انرژی های پاک بوده اند که پایان ناپذیرند. با افزایش مصرف سوخت های فسیلی در ایران و حقیقت فانی بودن منابع و انرژی و بروز مشکلات اقتصادی و رشد فزاینده مهاجرت وبالطبع بروز مشکلات عدیده ناشی از آن، نتیجه منطقی استفاده از مفاهیم پایداری در معماری و درنتیجه پایه ریزی توسعه پایدار، اجتناب پذیر است. می توان دریافت که در شکل گیری معماری روستایی ما، عامل اقلیم اهمیت خاصی داشته و یکی از عوامل موثر در پایداری و ماندگاری آن بوده است. ضروری است تا روش های استفاده شده در بناهای سنتی بومی- روستایی هر منطقه را به منزله نمادی از راه حل های سبز بررسی نموده و سپس آنها را توسط پیشرفت های تکنولوژیک عصر حاضر با مفاهیم و اندیشه های نوین کنونی تطبیق داد. لذا با بررسی و شناخت الگوهای پایداری در معماری بومی-روستایی ایران و تطبیق آن با معماری معاصر می توان به ارائه راه کارهایی مفید جهت طراحی "معماری پایدار" و در نتیجه "توسعه پایدار روستایی" دست یافت.

Keywords:

معماری بومی , اقلیم , پایداری , انرژی , توسعه پایدارروستایی