تحلیل نابرابری های توسعه پایدار مناطق شهری از منظر عدالت فضایی در توزیع خدمات عمومی شهری (مورد مطالعه:مناطق ده گانه شهر تبریز)

توسعه پایدار به عنوان یکی ازشاخص های مهم دربرنامه ریزی شهری تغییرات اقتصادی اجتماعی فرهنگی زیربنایی و رفاهی را درسطح محلات نواحی و یا مناطق یک شهرنشان میدهد دستیابی به عدالت فضایی درتوزیع خدمات شهری جهت تخصیص عادلانه هزینه های اجتماعی و برابری استفاده ازظرفیت های محیطی یکی ازاهداف مهم برنامه یزان شهری است این پژوهش نیز به بررسی توزیع خدمات عمومی ازمنظر عدالت فضایی و دسترسی به توسعه پایداردرمناطق دهگانه شهرتبریز پرداخته است روش عمده درپژوهش حاضر به صورتتوصیفی تحلیلی بوده و دارای رویکرد کاربردی هست درجمع آوری داده ها ازروش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است ودرانتخاب شاخصها نظر کارشناسان مربوطه ملاک عمل قرارداده شده است درمطالعه صورت گرفته برای تجزیه و تلحیل داده ها زاتکنیک تصمیم گیری چندمعیاره کمک گرفته شده است براساس نتایج بدست امده ازتجزیه تحلیل 7شاخص خدمات عمومی موردمطالعه دربین 9منطقه شهرتبریز منطقه 2 ازبالاترین سطح برخورداری ازخدمات شهری دربین مناطق برخوردار است و بعدازآن مناطق 5و6و8 ازبرخورداری قابل قبولی برخوردارند براین اساس وضعیت برخورداری مناطق 1و4و3 نیمه برخوردار می باشد و مناطق 10و7 درحدپایینی ازبرخورداری قراردارند بنابراین داده های مربوط به شاخصهای خدمات عمومی عدم انطباق آن را با عدالت فضایی نشان میدهد ازاین رو مدیریت شهری تبریز نیازمنند توجه به مناطق محروم درشاخصهای مرتبط است

Keywords:

توسعه پایدار , عدالت فضایی , تکنیک تصمیم گیری چندمعیاره , شهرتبریز , خدمات شهری