واکاوی تحلیلی فاکتورهای تأثیر گذار (برونداد مدلی نظری- تحلیلی) در دستیابی به الگوی رضایتمندی در مجتمع های مسکونی پایدار

توسعه پایدار که به عنوان مفهومی ریشه ای در این مقاله مورد نظر است، تئوری جامع نگر نسبت به تمامی امور زندگی همانند اقتصاد، اجتماع و محیط است که بستر شکل گیری بحث طراحی پایدار را به وجد آورده است. این مهم خود مفهومی است میان دانشی که هم اکنون تلاش های تعداد زیادی از متخصصین، جنبشها و رشته های تخصصی دانشگاهی را به یکدیگر گره زده است. در این رهگذر رشته هایی جون معماری، طراحی شهری و شهرسازی می توانند با ایفا کردن نقشی محوری، محیطی با کیفیت و واجد استانداردهای بالای کیفی و کمی زندگی برای ساکنین مجتمع های مسکونی به عنوان یکی از اصلی ترین مامن و سکونت گاه های انسانی در کلان شهرهای امروزی از جمله مشهد فراهم آورند. مطالعه حاضر کوششی است هدفمند برای م عرفی و تجزیه و تحلیل فاکتورهای مؤثر در رضایتمنی ساکنین در مجتمع های مسکونی در راستای ارتقاء مبانی توسعه پایدار. مقاله حاضر که بصورت (Position Paper) و توصیفی- تحلیل ارائه شده است، در تلاش است تا با بررسی مدل های نظری ارائه شده محوری توسط اندیشمندان داخلی و خارجی در باب شناسایی عوامل تأثیر گذار بر رضایتمندی ساکنین در مجتمع های مسکونی، به بررسی تحلیلی رابطه آن با مفهوم توسعه پایدار پرداخته، و در نهایت فاکتورهای تأثیر گذار در این حوزه مشترک را در مدلی تحلیلی- نظری ارائه نماید. نتایج حاصل از این پژوش نشان می دهد که فاکتورهای مؤثر بر رضایتمندی ساکنین در مجتمع های مسکونی در این حوزه مشترک در سه بعد فضای کالبدی، زیست محیطی و اجتماعی- فرهنگی قابل دسته بندی و ارائه است. از جمله این فاکتورها می توان به (چیدمان مطلوب بلوک ها، سطح اشغال و تراکم مناسب و مقیاس و تناسبات انسانی) از بعد فضایی- کالبدی، فاکتورهاری (عدم وجودانواع آلودگی ها، حضور طبیعت و فضای سبز مناسب) از بعد زیست محیطی و در نهایت به فاکتورهای (آشنایی و روابط همسایگان، مشارکت در فعالیت های اجتماعی و رضایت از مدیریت) از بعد اجتماعی- فرهنگی اشاره کرد. امید ا ست یافته های پژوهش حاضر بتواند با فراهم آوردن شاکله نظری مناسب به طراحان در بازآفرینی محیطی پایدار در راستای ارتقاء سطح رضایمندی ساکنین در مجتمع های مسکونی یاری رساند.

Keywords:

رضایتمندی , توسعه پایدار , مجتمع های مسکونی