بررسی میزان توانمندی گردشگری در محور تاریخی و طبیعی عباس آباد بهشهر و مجموعه فرح آباد ساری

برقراری ارتباط مستقیم میان هسته های تاریخی و عرصه های طبیعی، علاوه بر رشد و پیوستگی آن دو و حفظ حیات هسته ی قدیمی، موجب می گردد تا هر دو مجموعه طبیعی و تاریخی، فعال تر شده، بقاء بیشتری در طول زمان داشته باشند. در این میان، سواحل جنوبی دریای خزر با بهره گیری از عناصر بارز طبیعی، عرصه ی عمومی را به بهترین وجه ممکن به روی شهروندان و گردشگران به نمایش گذارده است. مصداقی از این بهره گیری، در شرق استان مازندران واقع شده است،آنجا که گردشگری طبیعی و تاریخی در هم آمیخته شده و پتانسیلهای بسیار فراوانی برای جذب گردشگر در مقیاس ملی و بین المللی دارد. با این وجود به نظر می رسد در پاره ای از موارد، امکانات مناسبی میان این محور تاریخی و طبیعی و چشم انداز ساحلی برقرار نمی باشد. لذا، به موازات توجه به گردشگری ساحلی، لزوم ایجاد محوری که دربرگیرنده قطب تاریخی منطقه نیز باشد وبتواند ارزشهای معماری بومی این منطقه را به نمایش گذارد، ضروری به نظر می رسد. چرا که از یک طرف، تعداد بی شماری بناهای ساخته شده سنتی که حائز اهمیت هستند، در این محور مشاهده می گردد و از سوی دیگر، قطب گردشگری ساحلی، بدون عبور از بستر فرهنگی تاریخی، عاری از هویت و حس تعلق خاطر خواهد بود. نوشتار حاضر بر آن است تا با ایجاد محوری اتصالی، و معرفی پتانسیل های توریستی این منطقه، مشکل گشای ارتباط ساحل و بناهای تاریخی اطراف گردد. لذا با استفاده از روش های تحلیلی و مقایسه ای، مروری برمحور تاریخی عباس آباد بهشهر و مجموعه فرح آبادخواهیم داشت تا حلقه مفقوده زنجیره گسسته ساحلی تاریخی حاشیه ساحلی را بیابیم.

Keywords:

گردشگری , عباس آباد بهشهر , محور تاریخی , مجموعه فرح آباد