الگوی مسکن پایدار در معماری سنتی ایران و مقایسه آن با مسکن کنونی (با نگاهی به وضعیت مسکن در شهر قزوین)

معماری خانه ایرانی در گذشته بصورتی بوده است که هم آسایش زیستی ستاکنان آنرا فراهم آورده و هم در اعتلای روح و روان آنان تأثیر گذار باشد. در پژوهش حاضر به بررسی بخشی از این ویژگی ها در جهت معرفی هویت فضایی و عملکردی خانه ایرانی پرداخته شده است. جهت این مهم با استفاده از روش پژوهش تاریخی و نیز تحقیق میدانی، مطالعه در بافت تاریخی شهر قزوین بصورت کلی، و محله قویمیدان این شهر، به دلیل برخورداری از شرایط ویژه اقلیمی و نیز تفاوت درشیوه معماری ابنیه قدیم و جدید بخشهای نوساز محله، به عنوان نمونه موردی انتخاب گردیده است. مقایسه وضعیت بافت در سالهای مختلف به کمک عکس های هوایی و نمادهای کالبدی باقی مانده در آن به عنوان ابزار پژوهش، میزان مداخلات صورت گرفته در شهر و به طور خاص خانه را، از طریق شناسایی اصول راحی خانه ایرانی و تطبیق آن با وضع موجود نمایتان خواهد نمود. یافته های حاصل از این بررسی نشان دهنده این موضوع است که ساخت و سازهای چند دهه اخیر در بسیاری از محلات تاریخی شهر، غالباً بدون توجه به ساختار فضای معماری همجوار آنها صورت گرفته و گذشته ازمخدوش نمودن سیما و منظر طبیعی شهر، در مواردی، برخی از نفایس معماری را نیز تخریب نموده است . شناسایی و تحلیل ویژگی های مطرح شده به عنوان شاخص های خانه ایرانی و درک مفاهیم آنها می تواند به عنوان الگوی طراحی معماری امروز مورد استفاده قرار گرفته و علاوه بر ایجاد شرایط مطلوب زیستی، به حفظ ساختارمحلات تاریخی نیز بینجامد.

Keywords:

توسعه شهری , محلات تاریخی , خانه , آسایش زیستی , آپارتمان