بررسی رویکرد اصالت بخشی اجتماعی در فرایند احیای پایدار شهر اصفهان

بهره گیری همه جانبه و حداکثر از ظرفیتهای کالبدی و اجتماعی هر شهر، نقش مهمی در توسعه پایدار آن خواهد داشت. از سوی دیگر، احیا و غنی سازی محلات تاریخی، ضرورتی اجتناب ناپذیر در رشد و ارتقای صنعت گردشگری محسوب می گردد. تجربه مرمت محلات تاریخی در شهر اصفهان نشان داده است، بازسازی و بهسازی صرفاً کالبدی، نمی تواند روح بافت تاریخی را احیا نماید. زیرا احیای اجتماعی محلات نیز به اندازه احیای کالبدی آنها حایز اهمیت است. رویکردهای گوناگونی در جهان در رابطه با نحوه مشارکت ساکنین در روند احیای بافتهای تاریخی وجود دارد. این مقاله به بررسی یکی از این رویکردها با عنوان اصالت بخشی اجتماعی می پردازد که مبتنی بر جایگزینی طبقات اجتماعی متوسط توسط طبقات اجتماعی مرفه تر به کمک طرحهای محرک توسعه در بافت تاریخی می باشد. ضعف کالبدی و اجتماعی بافت تارخی در شهر اصفهان سبب شده است در بسیاری موارد، سطح اجتماعی ساکنان تناسبی با موقعیت استراتژیک و ارزشمند محله- که بعضاً از ارزش فراملی برخوردارند- نداشته باشد. به گونه ای که مطالعات اجتماعی نشان می دهد غالب خانواده هایی که در بافت تاریخی جنوب میدان نقش جهان سکونت دارند، تعلق بسیار کمی به محله خود احساس می کنند. در این مقاله با روش بررسی نمونه های موردی تجربیات جهانی رویکرد اصالت بخشی اجتماعی، فرصتها و تهدیدهای آن مورد بررسی قرار گرفته است و امکان بهره گیری از این روش در تأمین پایداری اجتماعی محلات تاریخی تحلیل شده است.

Keywords:

اصالت بخشی اجتماعی , پایداری , بافت تاریخی , تغییر بافت اجتماعی