مدیریت نوآوری با رویکرد بنگاهی همراه با تحلیل مقایسه ای شرکت های ژاپنی و کره ای

نوآوری، توانایی شناسایی فرصت ها، مشاهده روابط و استفاده از مزایای آنهاست که این فرصت ها نه تنها در خصوص گشودن بازارهای جدید بلکه شامل روش های نوآورانه برای بازارهای موجود نیز هست. نوآوری ذاتاً امری پرمخاطره و دارای ریسک است و حتی شرکت های رشد یافته و قوی نیز نمی توانند ریسک های نامحدود انجام دهند. در واقع سوال این نیست که آیا باید نوآوری صورت گیرد یا نه، بلکه باید دید چگونه این نوآوری به شکل موفقیت آمیزی انجام شود و چه درس هایی از موفقیت یا شکست آن می توان دریافت و اینکه آیا الگویی را می توان برای آن به وجود آورد که در فعالیت های آتی مورد بهره برداری قرار گیرد؟ از طرفی همواره این پرسش بزرگ مطرح بوده است که آیا می توان آنچه را که به عنوان نوآوری شناخته شده است کنترل و مدیریت کرد یا خیر؟ در نگاه اول ممکن است مدیریت نوآوری، فرایندی بسیار پیچیده و غیر ممکن به نظر برسد. اما ما بر این باوریم که علیرغم ماهیت غیر قابل پیش بینی و تصادفی نوآوری، امکان یافتن یک الگوی اساسی موفقیت وجود دارد. چراکه نوآوری خود یک مسئله مدیریتی است از ان لحاظ که باید در خصوص منابع، جابجایی، ترکیب و هماهنگی میان آنها تصمیماتی اتخاذ گردد. در این مقاله پس از شرح مطالبی پیرامون مفاهیم نوآوری و مدیریت آن یک مدل مفهومی و چگونگی استفاده از آن برای تمرکز بر جنبه های کلیدی نوآوری تشریح شده است. در ادامه خلق و حفظ یک بافت سازمانی خلاق مورد بحث قرار گرفته و در نهایت به تحلیل مقایسه ای پیرامون مدیریت نوآوری در شرکت های ژاپنی و کره ای پرداخته می شود.

Keywords:

نوآوری , فرایند نوآوری , مدیریت نوآوری , سازمان مبتکر و نوآور