بررسی آسیب پذیری فرم شهر تهران به هنگام وقوع زلزله

سالی نیست که زلزله، سیل، طوفان و سایر بلایای طبیعی در گوشه و کنار جهان و به ویژه در شهرهای بزرگ خسارات جانی و مالی فراوانی بر جای نگذارد. کشور ما نیز از گزند انواع این مصائب و بلایا مصون نمی باشد. زلزله مصیبت بار خرداد سال 69 در شمال کشور و سیل خانه برانداز اخیر سیستان وبلوچستان نمونه های زنده آن می باشد. آسیب پذیری شهری چون تهران در برابر زلزله به عنوان مهمترین و متمرکز ترین شهر کشور و مرکزیت سیاسی آن، از درجه اهمیت بالایی برخوردار است. شهر تهران با مساحت 600 کیلومتر مربع (در سال 1365) و گستردگی 1000 کیلومتر مربع (باحومه) ، باجمعیت حدود 7 میلیون نفر، بیشترین و بالاترین تمرکز فعالیت های صنعتی، اقتصادی و سیاسی رادر خودجای داده است، تمرکز روز افزون جمعیت و فعالیت های اقتصادی در تهران آسیب پذیی این شهر را در مقابل زلزله به صورت تصاعدی افزایش داده است، که توجه به آن امری ضروری و حیاتی است . علاوه بر این که این شهر در قسمت شمال و جنوب بر روی دو گسل بزرگ و مهم قراردارد و درپهنه خود دارای شکستگی های کوچک فراوانی است که به هنگام فعالیت دو گسل بزرگ دچار جنبش و جابه جایی می گردد، طبق پژوهش های انجام شده از بین بلایای گوناگون زلزله، بیش از بقیه بلایا این شهر را آسیب پذیر می نماید و از طرفی بر اساس پش بینی های متخصصین امر احتمال وقوع زلزله های شدید و در نتیجه نابودی هر هر لحظه تهران را تهدید می کند، که با توجه به اهمیت و نقش ملی و بین المللی تهران در پهنه سرزمین و در شئون مختلف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی ، خطر وقوع زلزله در این شهر ، باید خطری جدی برای اقتصاد کشور و کل جامعه ایران محسوب گردد. توجه به اهمیت آسیب پذیری در برنامه ریزی اقتصادی – اجتماعی و خصوصا کالبدی موجب می شود سرمایه گذاری ها و تمرکزهای اجتماعی به طرف مطلوب تری انجام پذیرد و با وقوع بلایایی چون زلزله از ابعاد فاجعه و خصوصا میزان تلفات جانی کاسته شود. بدین منظور می توان با برنامه ریزی و جمع آوری اطلاعات، میزان آسیب پذیری ، تهران را برآورد کرد و سپس در راستای کاهش اسیب پذیری به تدوین راه حل هاو ارائه ایده های کلی پرداخت.