بهره وری و مسئله اشتغال دانش آموختگان مراکز آموزش عالی

اشتغال دانش آموختگان مراکز آموزش عالی یکی از شاخص های مهم برای ارزشیابی از درجه اثر بخشی آنها است که اتحادیه بین المللی دانشگاه ها (IAI) بر آن تاکید میکند. اشتغال که در اینجا به عنوان یکی از نشانه ها در بررسی «کاربرد دانش آموختگی» معرفی شده است، اصلی ترین منبع برای دستیابی به سود اقتصادی در نظر گرفته می شود، و نسبت به سود اقتصادی حاصل از یک فعالیت بر ارز منابعی که صرف تولید آن شده است، به تعیین بهره وری منجر میشود. این مقاله می کوشد رابطه بین اشتغال دانش آموختگان به عنوان برونداد بلند مدت مراکز آموزش عالی را با بهره وری آنها بررسی کند. در این راه، پس از مرور مفهوم بهره وری و تعیین بهره وری به دلیل وورد متغیرهای مداخله گر زیاد در جریان «دانش آموختگی» و«کاربردهای دانش آموختگی» مورد توجه قرار می گیرد. یکی از اصلی ترین مغیرهای موثر که در این مقاله بر آن تاکید میشود شایستگی های پیش ازورود و متاثر از گذر زمان یا تاریخ است که از یک منظر روش شناسانه برای ارزیابی از درجه بهره وری دانشگاه ها اثر می گذارد. بر همین اساس دانش آموختگان شاغل و فارغ التحصیلان جویای کار به چند گروه تقسیم می شوند. و وضعیت هر گروه در رابطه با بهره وری مورد بحث قرار می گیرد. در هروضعیت درجه بهره وری مراکز آموزش عالی وابسته به توان اندازه گیری شایستگی های پیشینی و شایستگی های پیدا شده در ضمن تحصیل استکه به میزان اشتغال دانش آموختگان پیوند میخورد.مقاله با جمع بندی و طرح چند پیشنهاد به پایان میرسد.