بعدفراموش شده انسان گرایی:ویژگی گم شده فضاهای جمعی امروزدرتهران نمونه موردی:پیاده راه 17شهریور

انسا نگرایی یا اومانیسم دیدگاهی است که اولویت و اهمیت را به انسان میدهد. پیدایش این واژه در محافل علمی جهان به دوره رنسانس، زمان یکه مردم از سو ءاستفاده کلیسا از جایگاه آسمانی و الهی، آگاه و برای باز پس گرفتن حقوق خود مدعی شدندبازمیگردد درآن زمان انسان گرایی مفهومی خداستیزپیدا کرد وبه نفی چیزهایی پرداخت که به منافع انسان ضربه میزد دراواسط قرن بیستم، انسا نگرایی با انتقاد از رویکردهای معماری مدرن که دوگانه انسان طبیعت را نادیده میگرفت، وارد عرصه شهر و معماری شد تا آنجا که در رشتههای نوظهور مانند منظر، ادراک انسان از محیط به محور اصلی طراحی بدل شد. فضای جمعی از مؤلفههای اصلی منظر شهری است که به دلیل وابستگی حداکثری آن به حضور انسان، نگاه انسا نگرا در ساماندهی آن ازسایرجنبه های پیشی میگیرد این مقاله درصدد است با بررسی جایگاه نظریه انسا نگرایی در نهضتهای مختلف فکری سیاستهای مدیریت شهری تهران را پس از انقلاب اسلامی نسبت به فضای جمعی ارزیابی کند

Keywords:

فضای جمعی , انسا نگرایی , تهران , سرمایه داری , حکومت محوری , اسلام