تاثیر کودهای بیولوژیک بر عملکرد و کیفیت دانه ماش تحت تنش خشکی

به منظور بررسی اثرات تنش خشکی و کودهای بیولوِژیک بر عملکرد و کیفیت دانه ماش (توده محلی سیستان)، آزمایشی بصورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه آموزشی دانشکده کشاورزی دانشگاه زابل اجرا شد. تیمارهای آبیاری به عنوان عامل اصلی شامل: a1) آبیاری بر اساس 90 درصد رطوبت قابل استفاده خاک در کل دوره رشد (شاهد)، a2) آبیاری بر اساس 75 درصد رطوبت قابل استفاده خاک در کل دوره رشد (تنش ملایم) و a3) آبیاری بر اساس 60 درصد رطوبت قابل استفاده خاک در مرحله رویشی (تنش شدید) و عامل فرعی کودهای زیستی شامل: b1) فسفات زیستی بارور 2، b2) فسفات زیستی بارور 3، b3) تلقیح با مایکوریزا گونه Glomus mosseae، b4) تلقیح با مایکوریزا گونه G. intraradic و b5) شاهد (بدون تلقیح) بودند. تنش خشکی تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه، درصد پروتئین، پرولین برگ و درصد سدیم دانه داشت. افزایش تنش خشکی موجب افزایش درصد پروتئین، میزان پرولین و درصد سدیم دانه گردید. تاثیر کودهای بیولوژیک بر عملکرد دانه و میزان پتاسیم معنی دار شد. بیشترین افزایش عملکرد دانه از فسفات زیستی بارور 3 به دست آمد.

Keywords:

مایکوریزا , پتاسیم , پرولین , عملکرد دانه , سدیم دانه