بررسی رابطه بین رهبری اخلاقی و توانمندسازی با اثربخشی رهبر(عامل میانجی رهبر- پیرو) در بخش درمانی تأمین اجتماعی در غرب تهران

رهبری مبتنی بر قواعد و ارزش های هنجاری و توجه به احساسات وباورهای افراد در فضای سازمان از اولویت های بالای رهیری اثربخش درسازمان می باشد. بر این اساس هدف این پژوهش بررسی رابطه بین رهبری اخلاقی و توانمندسازی با اثربخشی رهبر و نقش تعامل رهبر- پیرو به عنوانعامل میانجی در بخش درمانی تأمین اجتماعی در غرب تهران می باشد. این پژوهش، مطالعه توصیفی-همبستگی است که به صورت مقطعی انجام شدهاست. جامعه آماری، شامل کلیه کارکنان بخش درمانی سازمان تامین اجتماعی غرب تهران در سال 1392 است. که 220 نفر براساس آزمون کوکران ،با استفاده از نمونه گیری تصادفی انتخاب شده است.ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه رهبری اخلاقی راولد ( 2008 ) ،توانمندسازی اسپریتزر و میشرا 1994 ) ، تعامل رهبر- پیرو ولیام پفیلرو همکاران ( 1974 ) و اثربخشی رهبر چپمن( 1381 ) می باشد. از امار توصیفی (واریانس، میانگین ،انحراف معیار) )و استباطی ( ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه) برای تحلیل داده ها به کمک نرم افزارSPSS18 استفاده شده است. از طریق آزمون همبستگی پیرسون می توان دریافت که بین رهبری اخلاقی و توانمندسازی با اثربخشی رهبر در سطح 0.05 رابطه معناداری وجود دارد. همچنین میان ابعاد توانمندسازی ( احساس شایستگی، احساس اعتماد و احساس معنی دار ) غیر از احساس مؤثر بودن و استقلال با اثربخشی رهبر همبستگی معناداری وجود دارد. همچنین آزمون رگرسیون چندگانه نشان می دهد که رهبری اخلاقی و توانمندسازی تبیین کننده اثربخشی رهبری می باشد و از طریق همبستگی تفکیکی می توان دریافت که تعامل رهبر- پیرو نقش میانجی در ارتباط بین توانمندسازی و اثربخشی رهبر در سازمان ایفا می کند.

Keywords:

رهبری اخلاقی , تعامل رهبر –پیرو , توانمندسازی , اثربخشی رهبر , تأمین اجتماعی