بهبود ساختار-فضایی محلات شهری در چارچوب توسعه محلهای پایدارنمونه موردی : محله جلفا تهران

محلات شهری علیرغم اهمیت تاریخی خود، امروزه در نظام دهی به الگوی سکونت شهری کم اهمیتی را دارا هستند. این در حالی است که در چند دهه اخیر چارچوب نظریه توسعه پایدار، تاکید مجددی بر احیاء آنها صورت گرفته است. دیدگاه توسعه محله پایدار، رویکردنوینی را تقویت میکند که در آن حل مشکلات شهر در بازگشت به مفهوم محله بهعنوان سلولهای حیات شهری تصور میشود.هدف دراین پژوهش بازیابی مفهوم نوین محلات در سازمانیابی الگوهای اجتماعی شهری ، سعی شده است در یک محله منتخب شهر تهران(محله جلفا) فرایند احیاء مفهوم و کارکردهای محله در چارچوب رویکرد توسعه محلهای پایدار مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. با استفادهاز اصول و شاخصهای مطرح در دیدگاه توسعه محلهای پایدار و کاربرد روش مصاحبه عمیق و گروههای کانون به بررسی تصورات ذهنی ونظریات ساکنین در دو زمینه بهبود ساختار فضایی و ارتقاء سرما یه های اجتماعی پرداخته شده است . نتایج حاصله نشان میدهد، گسست در ساختار فضایی محله و از بین رفتن هویت کالبدی محدوده سبب از بین رفتن ساختار اجتماعی پیوسته میان ساکنین و کاهش ارتباطاتو تعاملات میان مردم گردیده است. همچنین نتایج نشان داد که ایجاد شبکههای اجتماعی قوی در قالب گروهها و اجتماعات محلی و ایجادزمینهها و بسترهای لازم بر ای برقراری ارتباط میان ساکنین، میتواند بهصورت بازخوردی مؤثر سبب حل مشکلات شهری و بهبود وضعیت زیستی ساکنین گردد

Keywords:

دیدگاه توسعه محلهای پایدار , ساختار فضایی محله , هویت کالبدی , اجتماعات محلی , سرمایههای اجتماعی