بررسی دیدگاهها و روند کاهش خطرپذیری بحران، عوامل موفقیت و مشکلات پیش روی

اغلب بلایای طبیعی خارج از کنترل انسانند ولی آسیبهای ناشی از آنها، قابل کنترل بوده و ارتباط مستقیمی با عملیات پیشگیرانه دارند. مدیریت بحران تمامی جنبه های برنامه ریزی بحران در قبل و بعد از آن را شامل شده و به مدیریت هر دو جانبه مخاطرات و پیامدهای آنها میپردازد. با کاهش اثرات بحران میتوان آسیبرسانی آن را از بین برده و یا به حداقل رساند. دو دیدگاه متفاوت در مدیریت بحران وجود دارددیدگاه « : که عبارتند از سنتی که در آن تنها به مسأله کمکرسانی، به صورت موردی نگریسته میشود و دیدگاه نوین که با بهره گیری از نظریه ها، پیشرفتها، دستاوردهای مدیریت و سبکهای جدید طرحریزی، سازمانده ی، برنامه ریزی، هدایت و پشتیبانی، موضوع غافلگیری و عدم آمادگی در شرایط بحرانی را منتفی کرده و قبل از وقوع هر بحرانی، با آمادگی به مقابله با آن اقدامات کاهش خطرپذیری ». میرود با توجه به نوع بلایای طبیعی، و محیطی که این گونه بلایا در آنجا رخ میدهد، متفاوت است. چارچوب اصلی کاهش خطرپذیری مدیریت بحران عبارت است از: آمادگی در برابر خطر، واکنش به هنگام وقوع، بازسازی خسارتها و کاهش اثر حادثه، که این فرآیند به هنگام بروز فاجعه به صورت یک مجموعه به اجرا درمی آید. هریک از این مراحل در مراحل دیگر ادغام میشوند، با این همه هر یک به نوبه خود هدفی ویژه را دنبال کرده و پیشزمینه مرحله بعد را تشکیل میدهد. پیشنیاز هر یک از مراحل مدیریت بحران ایجاد شبکه ارتباطی و اطلاع رسانی و تهیه اطلاعات جامع و کامل از وضعیت موجود، ارائه یک برآورد عملیاتی جهت ارائه فعالیتهای امدادرسانی و ایجاد شبکه ارتباطی جهت اطلاع رسانی سریع و صحیح است که از این طریق و رعایت مراحل مدیریت بحران میتوان در زمینه کاهش خطرپذیری بحران گامهایی موثر برداشت.

Keywords:

مدیریت و برنامه ریزی بحران , چارچوب کاهش خطرپذیری , کاهش اثر حادثه , اطلاعرسانی