بررسی تخصصی کاربرد شیرین کننده ی رژیمی استویوزید و برسی خواص انتی اکسیدانی و اثرات ان بر روی بافت و طعم

استویا گیاهی کوتاه قد و بوته ای می باشد که بومی منطقه کوهستانی امامبی واقع در مرز برزیل و پاراگوئه است.فراوانترین گونه های این گیاه عبارتند ردبایانا، پیلوسا، اواتور، پلامراو سالی سینوریا سراتا. بخش غیر قندی استویوزید یک دی ترپن به نام استویول است که بر روی کربن شماره سیزده یک گروه هیدروکسیل و بر روی کربن شماره چهار یک گروه کربوکسیل وجود دارد.در استویوزید گروه هیدروکسیل به دی ساکاریدسوفوروزاتصال الفا یک به سیزده و یک گروه کربوکسیل با یک واحد الفا -دی -گلوکوز پیوند کرده است. پتانسیل شیرین کنندگی هر یک از گلیکوزید ها به ماهیت گروه R و R1 بستگی دارد.برسی دانشمندها نشان می دهد که گروه R و R1 ترکیباتی منشعب از گلوکوز و یا سایر قندهای مونو ساکاریدی می باشند. ویلر و همکاران برسی هایی را بر روی استویوزید انجام دادند وتأثیر ان را در مهار واکنش اکسیداسیون خود به خودی روغن های خوراکی مورد مطالعه قرار داده و دریافتند که استویوزید به عنوان یکی از سه ترکیب غالب در عصاره های استویا ربادیانا دارای حداکثر قدرت انتی اکسیدانی می باشد.برسی های کارینو ثابت کرد که عصاره متانولی گونه های مختلف استویا به دلیل دارا بودن فلاونوئیدها،الکالوئیدها،گزانتوفیلهاوهیدروکسی سینامیک اسیدها خاصیت انتی اکسیدانی قابل توجهی را نشان میدهند. استویوزید دارای پس طعم تلخ بوده،به تنهایی طعم مطلوبی ندارد،ولی به صورت مخلوط با فروکتوز در نوشابه های غیر الکلی استفاده می شود. همچنین به همراه پلی الها وساکارز در تولید ادامس و آب نبات ها به کاربرده می شود.استویوزید یک افزودنی کاملاً ایمن است. حتی پیشنهاد شده است که ممکن است اثر جلوگیری کننده، روی رشد میکرو ارگانیسم ها در دهان داشته باشد.

Keywords:

استویوزید , شیرین کننده ی رژیمی