لزوم توجه به زمینه گرایی برای رسیدن به معماری پایدار با رویکرد معماری اقلیمی

تحولات و پیشرفت های چند دهه اخیر در توسعه علوم موجب رشد سریع جمعیت جهان شده است و این امر پیامدهای ناخوشایندی نیز برای محیط زیست داشته و به موازات این تحولات صنعت ساختمانی نیز جهانی شد و دیگر توجه به مسائلی همچون وابستگی فرهنگی اجتماعی واقلیمی کمرنگ شدند. -بر همین اساس توجه به اهمیت معماری پایداری می تواند در هدایت درست پیشرفت ها و ایجاد تعادلی پایدار و سازمان یافته بین محیط طبیعی و مصنوع تأثیر گذارباشد. بنابر تعریفی که توسط کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه WCED بیان شد توسعه پایدار برآورده کننده نیازهای نسل کنونی بدون به مخاطره انداختن توانایی های نسل آینده در تأمین نیازهای خود است. و بر اساس طرح سازمان بین المللی همکاری اقتصادی و توسعه OECD بناهای پایدار به بناهایی اتلاق می گردد که کمترین تأثیرات مخرب را بر محیط های طبیعی و محیط های مصنوع، ناحیه اطرافشان و همچنین متن و زمینه کلی خود داشته باشد. بنابراین تعریف معماری پایدار را می توان با تأکید بر زمینه گرایی میسر نمود. اصول معماری زمینه گرا همچون معماری پایدار به زمین مداری و پیوند محیط با فضا تأکید دارد و با توجه حساسانه به بستر خود شکل می گیردو در تلاش برای خلق محیطی مطلوب تر نسبت به بستر کنونی خوداست. هنرمند معمار اینگونه، پیامی را که بستر معماری به او انتقال می دهد را به غنیمت می رساند و طراحی می کند. توجه به زمینه و فاکتور های فرهنگی اجتماعی و اقلیمی و ویژگی های کالبدی و شرایط - خاص هر منطقه می تواند سکوی پرش برای سوق به معماری پایدار در بستری خاص از محیط زیست باشد. این پژوهش بر آن است که زمینه گرایی را به عنوان یکی از اصول طراحی و معماری پایدار در حیطه پایداری محیطی معرفی کند. این پژوهش با مطالعات کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته و ابزار گردآوری داده ها و مشاهدات عین و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد.