اثرات تزریق داخل بطن مغزی آنتاگونیست های H1 و H2 هیستامین بر اخذ غذای خرگوشهای با تغذیه آزاد و محروم از غذا

هدف: بررسی نقش مرکزی گیرنده های H1 و H2 هیستامین بر اخذ غذا در خرگوشهای با تغذیه آزاد و محروم از غذا. طرح: مطالعه تجربی. حیوانات: چهل و دوسرخرگوش سفید نیوزیلندی نر با وزن بین 3-2/5 کیلوگرم. روش: قرار دادن کانول راهنما از جنس فلز زنگ نزن به شماره 23 و بطول 18میلیمتر در داخل بطن جانبی مغز خرگوش، انجام دادن تزریقات داخل بطن مغزی سالین نرمال (کنترل) و پرومتازین و رانیتیدین در مقادیر 50 و 100 و 200 میکروگرم به هر خرگوش به حجم 5 میکرولیتر به وسیله سرنگ هامیلتون 25 میکرولیتری، ثبت کردن اخذ غذا در 0/5، 1، 2، 3، 6 و 24 ساعت پس از تزریقات در خرگوشهای با تغذیه آزاد و با محرومیت غذایی 16 ساعته. تجزیه و تحلیل آماری: ازمون تی- زوج، آنالیز واریانس عاملی و ازمون دانکن. نتایج: محرومیت 16 ساعته از غذا خوردن،موجب افزایش اخذ غذا در 0/5، 1، 2، 3 و 6 ساعت شد. در حیوانات با تغذیه ازاد، پرومتازین در مقدار 50 میکروگرم، بر اخذ غذا اثر نگذاشت در حالی که در مقدار 100 میکروگرم موجب افزایش اخذ غذای یک و دو ساعت پس از تزریق شد و در مقدار 200 میکروگرم اخذ غذای دو و سه ساعت پس از تزریق را افزایش داد. در حیوانات محروم از غذا خوردن، پرومتازین (50، 100 و 200 میکروگرم) اثری بر اخذ غذا نگذاشت. رانیتیدین در مقادیر 50، 100 و 200 میکروگرم در اخذ غذای هیچ کدام از دو گروه حیوانات با تغذیه آزاد و محروم از غذا تغییر معنی داری ایجاد نکرد. پرومتازین و رانیتیدین در مقادیر 50، 100 و 200 میکروگرم بر اخذ غذای 6 و 24 ساعت پس از تزریقات اثر نگذاشتند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر می توان مطرح نمود که با مهارکردن گیرنده ای H1 و نه H2 مرکزی هیستامین، اثر تحریکی کوتاه مدت بر اخذ غذا در خرگوشهای با تغذیه آزاد ایجاد می شود. بنابراین گیرنده های H1 مرکزی نقش مهمی در کنترل رفتار تغذیه ای توسط هیستامین دارند. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، (1384)، دوره 60، شماره 3، 282-277.

Keywords:

هیستامین , مغز , اخذ غذا , تغذیه آزاد , محرومیت از غذا , خرگوش