نقش معماری فضاهای عمومی درایجاد حس تعلق در راستای دستیابی به پایداری اجتماعی درفضا (نمونه ایستگاههای مترو)

ابعاد اجتماعی در تعامل با سایر ابعاد اقتصادی و اکولوژیکی کلیت موزون توسعه پایدار را تشکیل می دهد عوامل متعددی در دهه های اخیر موجب کاهش توجه به مقوله پایداری اجتماعی گردیده است فرض بر این است که ویژگی های معماری فضاهای عمومی باعث تقویت فرد با محیط و جامعه می شود و در نتیجه حس تعلق فرد به محیط را افزایش داده و به نوبه خود منجر به تقویت حس مشارکت در حفظ و ماندگاری محیط می گردد. حس تعلق به مکان از جمله عواملی است که تداوم حضور در فضا را تضمین می کند . بنابراین شناخت مولفه های کیفیتی فضا که باعث ایجاد و تقویت حس تعلق به مکان و اجتماع می شود در راستای تداوم حضور در فضاهای عمومی اهمیت دارد. هدف شناخت عوامل و میزان تاثیر هر یک در افزایش حس تعلق به محیط در راستای نیل به پایداری اجتماعی است . این پژوهش بروش توصیفی تحلیلی است. ابتدا پایداری اجتماعی و حس تعلق به عنوان یکی از فاکتورهای پایداری اجتماعی بررسی شده است . فضاهای عمومی و شرایط ایجاد حس تعلق در اینگونه فضاها مطرح شده و عوامل موثر بر ایجاد این شرایط استخراج گردیده است . عوامل استخراج شده از متون، در قالب 50 پرسشنامه از افرادی که تجربه استفاده از ایستکاه های مترو به عنوان یکی از فضاهای عمومی در سطح شهر را داشتند مورد سنجش قرار گرفته و در نتیجه اهمیت عوامل و فاکتورهای موثر مشخص گردیده است برای ایجاد حس تعلق و ارتباط مناسب مردم با مکان ، فضاهای عمومی باید دارای فرم متناسب ، منطقی ، زیبا و پاسخگو به عملکرد مترتب به آن باشند ویژگی های کالبدی و ظاهری فضا همچنین عوامل خاطره انگیز نظیر فعالیت های جنبی و امکان برقراری تعاملات اجتماعی، در فضای عمومی در جذابیت و تشخص و تمایز و بخاطر ماندن و احساس تعلق به فضا موثر است.

Keywords:

توسعه پایدار , پایداری اجتماعی , حس تعلق , فضای عمومی