معیارهای کیفی در طراحی فضاهای باز مجتمع های مسکونی

به دنبال رشد فزاینده شهرنشینی در دهه های اخیر در ایران، تامین مسکن به یکی از مهم ترین مسایل کشور تبدیل شده است. در این راستا، تولید انبوه مسکن، به عنوان الگویی با مزایایی نظیر توجیهات فنی، اقتصادی و زمانی، مورد توجه جدی قرار گرفته و مجتمع های مسکونی را می توان تجلی کالبدی ایده انبوه سازی مسکن در شهرها دانست. نکته ای که در بررسی روند ایجاد مجتمع های مسکونی در ایران مشاهده می گردد اینست که همواره از توجه به اصول و معیارهای شهرسازی در برنامه ریزی و طراحی غالب مجتمع های مسکونی کاسته شده و اینگونه مساکن از ایجاد «محیط مطلوب» مسکونی فاصله گرفته اند. این مساله، لزوم رعایت اصول و معیارهای شهرسازی در برنامه ریزی و طراحی مجتمع های مسکونی را روشن می نماید. در ساخت مجتمع های مسکونی، رعایت اصول شهرسازی و ایجاد فضایی مناسب برای زندگی و تامین خدمات و تسهیلات برای ساکنان و ایجاد فضاهای باز طراحی شده می تواند فضاهای جدید را به محیط های مسکونی مطلوب تبدیل کند. با توجه به عدم وجود پژوهش هایی که منجر به نتیجه گیری کلی در رابطه با طراحی فضای باز ، ارتباطات فضایی و چگونگی روابط ساکنان در اصول طراحی مجتمع های مسکونی، انجام چنین پژوهشی ضروری به نظر می رسد. نتایج حاصل از پژوهش حاکی از آن است که در یک مجتمع مسکونی، معیارهای کیفی در طراحی فضای باز می تواند به مواردی همچون امنیت و ایمنی، محرمیت، آرامش، خلوت، امکان ارتباط با طبیعت، میانه روی و مواردی نظیر این منجر شود.

Keywords:

مسکن , مجتمع مسکونی , فضای باز , محیط مطلوب