ارزیابی تاثیر طرح های جامع و تفصیلی تهران در شکل گیری بافت های فرسوده مطالعه موردی محله سیروس تهران

بافت تاریخی و هسته اولیه شهرها بخشی از سرمایه اجتماعی فرهنگی هستند که در طول سالیان متمادی شکل گرفته اند، با این وجود به دلیل ناتوانی این بافت ها در پاسخگویی به نیازهای فعلی ساکنان امروزی، آن ها به یکی از بخش های پر معضل در شهرها تبدیل شده اند، تجارب دهه های گذشته معماری و شهرسازی ایران، مبین از هم گسیختگی تاریخی ارزش های معماری این مرز و بوم و آشفتگی مبانی وارداتی در میل رسیدن به مدرنیسم با شتابزدگی بی وقفه موجب پیدایش شهرهای امروزی با سیمایی نابه هنجار و کالبدی بی رنگ و بوی هویت ایرانی است. بی مهری ساکنین نسبت به هسته ی اولیه شهر با بافت تاریخی و همچنین نداشتن برنامه ای منسجم از سوی مسولین امر موجب تبدیل شدن بافت تاریخی به بافت فرسوده با کالبدی ناکارآمد گردیده است. می توان ظهور طرح های جامع تقلیدی و غیر بومی را از عمد مسایل مهم در پیدایش بخشی از بافت های فرسوده دخیل دانست.هدف این تحقیق شناخت منطقه 12 به عنوان هسته اولیه شکل گیری تهران و بررسی وضعیت محله سیروس به عنوان بخشی از بافت فرسوده و همچنین ارزیابی طرح های جامع و تفصیلی در تسریع امر فرسودگی در مناطق مرکزی تهران که دارای سابق تاریخی می باشند است. این پژوهش از روش تحلیلی و توصیفی جهت گردآوری اطلاعات بهره می گیرد. روش های مطالعه کتابخانه ای، مشاهده میدانی و حضور در سایت به تجزیه و تحلیل مسایل و مشکلات بخشی از بافت قدیم می پردازد. برخی نتایج حاصل از این تحقیق به قرار زیر است: طرح های بالادست و جامع باید بومی و برگرفته از معماری ایرانی باشد. نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده وقتی پایدار می باشد که شناخت جامع از ساختار کالبدی، اجتماعی، تاریخی، فرهنگی و سیاسی اقتصادی محله مورد نظر را در برگیرد و شامل کلیه ابعاد چگونگی وضعیت حاصل در مورد مطالعه باشد، جهت بهبود شرایط موجود اقداماتی هم سو با زمینه سایت مورد نظر انجام گیرد و از ظرفیت های سایت به عنوان نقاط قوت و یک فرصت بهره جوید.

Keywords:

بافت فرسوده , بافت ناکارآمد , طرح جامع , محله سیروس تهران , ساختار کالبد