توسعه صنعت گردشگری با طراحی فضاهای اقامتی در بافت تاریخی

شهر نمادی است مدنی که در نقطه ای از محیط زیست انسانها مکانیابی میشود و بر پایه پدیده های سرزمینی اش، در شرایط تعادلی پویا، در طول زمان تحول مییابد. شهرها دارای ارزش تاریخی هستند؛ به همین علت بافت تاریخی آن به عنوان میراثی گرانبها در کنار بافت جدید به شمار می آید . بافتهای تاریخی به علت وجود جاذبه های نوستالژیک، معماری، فرهنگی و بناهای ارزشمندی که نمادی از شرایط اقتصادی، اعتقادی و اجتماعی آن دوران می باشد از مقاصد مهم گردشگری به شمار میروند [ 1]. صنعت گردشگری با ارائه جاذبه های گردشگری، به معرفی چشم اندازهای طبیعی با حفظ هویت مکانی آنها میپردازد. با توجه به رابطه متقابل توسعه گردشگری و باززنده سازی بافت های تاریخی، بهره برداری از میراث فرهنگی و تاریخی در بردارنده ی منافع بسیاری در زمینه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کالبدی برای جوامع عرضه کننده ی آنهاست [ 2]. با توجه به اینکه اساسیترین شرط توسعه هر جامعه وجود امنیت، آرامش و ثبات است، میتوان امنیت را اولین پی شرط جذب گردشگر دانست که مولفه های مرتبط با آن شامل امنیت ملی، اجتماعی، بهداشتی، محیطی و استانداردهای خدمات گردشگری میباشد. در این میان ارائه خدمات استاندارد گردشگری سبب به دست آوردن شرایط لازم برای بهداشت، آرام و رفاه گردشگران در مدت اقامت میباشد و فقدان آن ممکن است امنیت خاطر و آرام گردشگران را برهم زند. بنابراین میتوان با طراحی مجموعه های اقامتی در بافتهای تاریخی باعث جلب رضایت گردشگر از محیط و تداوم در بازدید گردشگران شد و با بازشناسی الگوهای معماری تاریخی و استفاده از آن در معماری جدید می توان به طرحی در منطقه دست یافت که باعث احیاء فرهنگ نیاکان ما شده و آن را از خطر نابودی نجات خواهد داد. به همین منظور در ابتدا مفاهیم اصلی مرتبط با موضوع ارزیابی شده اند و ضمن ذکر اهمیت و جایگاه مکانهای اقامتی در بافتهای تاریخی در جهت توسعه گردشگری، رابطه متقابل میان توسعه آنها تبیین و تشریح گشته است.

Keywords:

گردشگری , توسعه صنعت گردشگری , امنیت گردشگری , بافتهای تاریخی , فضاهای اقامتی