پایداری معماری در ساختار شهری و ارتباط آن با محیط زیست

ساختن سرپناه برای انسان همواره درارتباط با محیط پیرامون و دخل و تصرف درآن صورت می گیرد ، اما با گذشت زمان این امربه تهدیدی برای محیط زیست و منابع طبیعی بدل شده است ، بنابراین دستیابی به آگاهی علمی درباره منابع طبیعی ، اصولاخلاقی و ارزشها سبب توجه به مساله پایداری در معماری گردیده است و باعث شده این امر مورد توجه قرارگیرد معماری پایدار باید بصورت کاربردی درجامعه و بین معماران و مهندسین مطرح شود .با اینکه نتایج بحران های امروزی به خوبی شناسایی شده اند ، ولی بسیاری از راه حلهای ارائه شده نسبت به مشکلات محیطی در معماری پایدار، به نظر ناکارآمد و ناقص می آیند . چرا که با وجود ارائه راه حل هایی که در جهت رفع مشکلات محیطی بر میآید و ازآنجایی که معماری پایدار دارای ماهیتی پویا بوده و موازی با سایر مفاهیم پایداری درحال توسعه است لذا تدوین ضوابط ومقررات و اعمال قوانین لزوما نمی تواند موجب تحقق آن گردد . باتوجه به چالشهای جاری درمورد توسعه پایدار و تنوع اقلیمی در ایران ، توجه به معماری پایدار در ساختار شهری برای ایجاد محیط زیستی پایدار درکشور ضروری به نظر می رسد .با مطرح شدن بحث های توسعه پایدار مقیاس های متفاوتی برای عملی ساختن آن در شهر مطرح شده است مقیاس های بینالمللی، ملی، منطقه ای ، استانی، ناحیه ای، شهری، محله ای، واحدهای همسایگی، سایت و مقیاس معماری که در این بین در دهه های اخیر مقوله توسعه شهری پایدار به عنوان یک موضوع مهم علمی در کلیه جوامع مطرح بوده و بخش وسیعی از ادبیاتتوسعه شهری را به خود اختصاص داده است . با وجود آنکه تعاریف بسیاری از مفهوم توسعه پایدار در مقیاس های کلان ارایه شدهاست اما مفهوم آن در مقیاس شهری هنوز به قطعیت روشن نشده است. این در حالی است که ساختار شهری حایز اهمیت بسیار بوده و نقاط قوت یا ضعف آنها در ابعاد مختلف می تواند به کل شهر تسری پیدا کند و کارایی آن را تحت تأثیر قرار دهد . در نهایت هشت معیار به عنوان پایه و اساس ایجاد ساختار شهری پایدار معرفی شده اند .

Keywords:

معماری پایدار , محیط زیست , ساختار شهری , طبیعت , معیار