بررسی تغییرات الگوهای خودهمبستگی فضایی دماهای بیشینه ایران با رویکرد مدیریت بحران

آمادگی در برابر و یا اجتناب از یک سانحه معمولاً با شناخت خطرات موجود در یک محل و میزان املاک و داراییهای انسانی وفیزیکی موجود در آن محل آغاز میشود. سادهترین راه برای این کار تهیه نقشهای از مناطق است که بر روی آن سوانح و خطرات و همچنین منابع و داراییها و میزان آسیبپذیریشان در برابر سوانح مشخصشده باشد. این مطالعه باهدف شناسایی الگوهای زمانی- مکانی و تعیین لکههای دمایی بیشینه ماهانه کشور با استفاده از روشهای نوین آمار فضایی مانند شاخص موران جهانی و تحلیل لکههای داغ انجامشده است. تحلیل لکههای داغ به ارزیابی مقادیر زیاد و یا کم یک متغیر ازنظر خوشهبندی میپردازد و این خوشهبندی منجر به شناسایی گروهی از مناطق میگردد که ازنظر آماری معنیدار هستند و هر یک از این مناطق نماینده یک الگوی زمانی-مکانی هستند. بدن منظور آمار دمای بیشینه 33 ایستگاه همدید کشور طی یک دوره 33 جمعآوری گردید. بهمنظور دستیابی به تغییرات الگوهای خودهمبستگی دماهای بیشینه کشور از روشهای خودهمبستگی فضایی شاخص موران جهانی و لکههای داغ با استفاده از امکانات برنامهنویسی در محیط متلب و سیستم اطلاعات جغرافیایی بهره گرفته شد. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که تغییرات دمای بیشینه کشور دارای الگوی خوشهای بالا میباشد. و گرمترین مناطق کشور نیز با دو کانون حداکثری در نوار ساحلی جنوب شناساییشده است

Keywords:

دماهای بیشینه , موران جهانی , تحلیل لکههای داغ , خودهمبستگی فضایی , مدیریت بحران , ایران