کلام و رابطه آن به حق تعالی

زبان یکی از عناصر و گزاره های مهم و کلیدی در خلقت به شمار می آید . بر اساس آموزه های الهی ، هستی به عنوان اولین کنش کلامی حق تعالی است که به واسطه «کن» خلق شده است . در امر خلقت، به واسطه کلام، اولین سطح رفتاری کاینات تجلی پیدا کرده است و در حقیقت ، هستی، رفتار و کنش کلامی پروردگار متعال به شمار می آید . در این ساحت ، اولین رابط بین خالق وهستی، همین کلام بوده که به واسطه آن، هستی قابلیت ظهور و بروز پیدا می کند . با این تعریف و دید فلسفی و معرفتی نسبت به زبان، ساحت آن فراتر از واژگان و قواعد صرف و نحوی است و گستره آن چنان وسیع است که تمامی پدیده هایهستی و خودعالم وجود در بستر زبان عینیت می یابد . نکته اساسی در بحث خلقت ، حضور منش مند زبان در نزد حضرت حق و به تبع آن کنش رفتاری وکلامی کاینات است و آنجه که در بحث خلقت بایستی مورد توجه قرار گیرد ، این است که آفرینش ، مولود و محصول مکالمه پروردگار با ذات خود و در حقیقت کنش کلامی و مولد زبان است که به وسیله «کن » وجودی به ظهور رسیده است و در حقیقت، عینیت و تحقق خارجی آن با زبان بوده است . از گذر همین کلام حق است که کاینات کنش مند بوده ، به نوعی دارای رفتار هستند که ما از آن به «رفتار کلامی» و یا همان « کنش کلامی » تعبیر کرده ایم . مقاله حاضر رهیافتی معرفت شناختی به موضوع کلام الهی و جایگاه زبان در آفرینش دارد .

Keywords:

خداوند , کلام , کن , لوگوس , کنش کلامی , قرآن و هستی