استفاده از شرایط اقلیمی در خلق توسعه پایدار در شهر اسلامی

هنر در ایران به قدمت تاریخ است و معماری از کهنترین هنرهاست. این برتری نه تنها قبل، بلکه بعد از ورود اسلام هم صادق است. بعبارتی معماری کهن ایران، در شکل و فرم، به بهترین وجهی معماری اسلامی را مینمایاند. اما اینگونه نیست که معماری و شهرسازی اسلامی بیهیچ کم وکاستی پذیرفته شود، بلکه آنچه برای کشور مناسب بود، بومی شده و سپس با معماری سنتی ایران درهم آمیخت و این دو سنت به صورت گسترده از یکدیگر متاثر گردیدند. معماری سنتی ایران راه حلها و شیوههایی را در انطباق با شرایط متغیر اقلیمی ابداع نموده که بدون صرف انرژی، محیط را به شرایط آسایش انسان نزدیک کند. از آنجایی که هزینه تاسیسات و تامین انرژی از سویی، و آلودگی محیطی ناشی از تکنولوژی از سوی دیگر روبه فزونیست؛ الهام گرفتن از شیوههای سنتی منطقی خواهد بود. البته نحوه زندگی گذشتگان جوابگوی شرایط زندگی امروز نیست، اما میتوان بسیاری از اصول طراحی و روشهای اجرایی بهینه اقلیمی را در شرایط امروز نیز به کار بست و فقط زمانی که این تمهیدات به تنهایی پاسخگوی نیازهای آسایشی نیست، از تکنولوژی استفاده گردد که همسو با دیدگاه توسعه پایدار خواهد بود. توسعه پایدار خواستار توجه دوباره به محیط، استفاده بهینه از منابع،درنظر گرفتن قابلیت تجدیدپذیری و تقلیل میزان آلودگی است. درهمین راستا مقاله مذکور سعی دارد از شرایط اقلیمی به عنوان راهکاری در کاهش مصرف انرژی و ایجاد توسعه پایدار در شهر اسلامی بهره ببرد. لذا با رویکردی تحلیلی- توصیفی در ضمن بررسی اسناد و مدارک موجود، این نتایج حاصل شد که طراحی پلان، فرم و کالبد ساختمان به همراه طراحی محوطه و جهت نما و استفاده مطلوب از مصالح، ضمن انطباق با عوامل اقلیمی نظیر رطوبت، دما، باد و زاویه تابش خورشید، می تواند نقش کلیدی را در کاهش مصرف انرژی در شهرسازی معاصر ایفا نماید.

Keywords:

توسعه پایدار , شهر اسلامی , شرایط اقلیمی , مصرف بهینه انرژی