بررسی پتروگرافی دایکهای پیکره گرانیتوئیدی لخشک شمال غرب زاهدان

پیکره لخشک با سن الیگومیوسن، در شمالغرب شهر زاهدان واقع شده است. این پیکره، پس از جایگزینی مورد هجوم تعداد زیادی دایک قرار گرفته است. دایکها بصورت دستهای، با روند شمالشرق- جنوبغرب و ندرتاً شمالغرب- جنوبشرق، تقریباً 30 تا 40 درصد حجم پیکره گرانودیوریتی را به خود اختصاص دادهاند. ضخامت دایکها در این پیکره 15 سانتی متر تا 12 متر میباشد. بررسیهای سنگ- شناسی دایکهای مزوکرات و ملانوکرات مبین ترکیب؛ میکروگابرویی، دیوریت پورفیری، داسیتی و آندزیتی آنهاست، که در زیر میکروسکوپ دارای بافتهای پورفیری، دیابازی و اینترگرانولار بوده و نشاندهنده نفوذ دایکها در شرایطی که گرانیتوئید در نزدیک سطح زمین رخنمون یافته، میباشند. از لحاظ کانیشناسی درشت بلورهای دایکها بویژه کانیهای پلاژیوکلاز دارای بافتهای نامتعادلی نظیرمنطقهبندی، غربالی هستند. کانیهای فرومنیزیم (هورنبلند و بیوتیت) اپاستیزه بوده که به دلیل انجماد سریع ماگمای سازنده دایکها همراه با کاهش فشار در شرایط نیمه عمیق و نزدیک به سطح زمین میباشد. وجود کانیهای سیلیسی دما بالا در این سنگها، از مشخصه سنگهای بیرونی کمعمق و همچنین نشان دهنده فوران سریع ماگما به سطح زمین میباشد

Keywords:

باتولیت زاهدان , پیکره لخشک , دایک مزوکرات , دایک ملانوکرات