شناسایی ظرفیت های بافت فرسوده جهت دستیابی به توسعه پایدار شهری

مراکز شهرها، به دلیل مرکزیت جغرافیایی، سهولت دسترسی، مرکزیت ثقل اقتصادی و ویژگی های تاریخی- فرهنگی دارای پتانسیل بالقوه بالایی می باشند. لیکن این نواحی اغلب از فرسودگی کالبدی رنج می برند و نیازمند اقدامات ساماندهی و بهسازی و همچنین برنامه ریزی صحیح به منظور هدایت توسعه آتی شهر در این بخش ها می باشد. محدوده کالبدی شهر بجنورد، مرکز استان خراسان شمالی، در سال های اخیر با افزایش یافتن سرعت رشد شهر و افزایش میزان جمعیت و مهاجرت به آن، گسترش بی رویه یافتن است. این در حالی است که ظرفیت نواحی درونی شهر و بافت های فرسوده برای پذیرفتن بخشی از این توسعه نادیده انگاشته شده است. به این دلیل پژوهش پیش رو در صدد آن است تا با تعیین میزان فرسودگی بافت میانی شهر و ارائه راهکارهایی برای استفاده از ظرفیت و پتانسیل توسعه درون زا بافت های فرسوده، توسعه پایدار شهری را محقق گرداند. برای این منظور سه شاخص ناپایداری، نفوذناپذیری و ریزدانگی برای شناسایی بافت های فرسوده بافت میانی شهر، در مقیاس بلوک، انتخاب گردیده و با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی و به کارگیری نرم افزار GIS و Expert Choice میزان فرسودگی بلوک ها بر اساس این شاخص ها تعیین شده است. در نهایت راهکارهای مناسب برای بهره گیری از این ظرفیت ارائه شده است.

Keywords:

بافت فرسوده , توسعه درونی , توسعه پایدار , شهر بجنورد