افزایش سکونت پذیری بافت های قدیمی شهری با رویکرد CPTEDبا استفاده از مدلANP (نمونه موردی: محله آبک تهران)

امروزه یکی از بزرگترین دغدغه های بافت قدیمی از دست دادن تدریجی امنیت و زیست پذیری است که در نهایت منجر به ایجاد فرسودگی بافت و خالی شدن از سکنه می شود. چنین بافت هایی با توجه به گسست کالبدی و فعالیت در ارتباط با کل شهر از پویایی و پایداری اجتماعی لازم برخوردار نبوده است و رفته رفته فقدان امنیت در آن به چشم می خورد. در پی بررسی نظریات اندیشمندان برای پاسخگویی به این معضل، پیشگیری از جرم از طریق طراحی محیطی (CPTED) به عنوان یکی از مهم ترین راهکارهای مؤثر در کاهش فرصت های ارتکاب جرایم و ساخت شهرهای امن تر و زیست پذیرتر شناسایی شده است. CPTED یک پیشنهاد روش شناسی طراحی است که بر اساس آن با به کارگیری طراحی مناسب و هدفمند محیط انسان ساخت، معماران و شهرسازان میتوانند مجال ترس از جرم و تبهکاری را کاهش داده و کیفیت زندگی را بهبود بخشند. اصول زیادی در مورد رویکرد CPTED در تحقیقات مختلف تبیین شده است که بیشتر آن ها در بخش هایی دارای همپوشانی می باشند در این پژوهش سعی شده است تا مهمترین و جامع ترین این اصول که شامل نظارت طبیعی، کنترل طبیعی دسترسی، تقویت حریم و تعمیر و نگهداری و مدیریت می باشد بررسی شوند. در این تحقیق محله آبک تهران به عنوان نمونه موردی مورد بررسی قرارگرفته و در نتیجه با بومی سازی اصول ذکر شده با توجه به خصوصیات شهرهای ایرانی جدولی حاوی اهداف و سیاست های خرد و کلان طراحی به منظور دستیابی به اصول طراحی مناطق مسکونی امن در جهت افزایش سکونت پذیری و کاهش مهاجرت ساکنین بومی ارائه گردیده است. و در انتها این راهکار ها با استفاده از مدل ANP امتیازدهی و با توجه به میزان اثربخشی اولویت بندی شده اند.

Keywords:

بافت فرسوده , CPTED , ANP , محله آبک