صنعت، دانشگاه و توسعه پایدار

دانشگاه و صنعت دو نهاد کلیدی جامعه در دنیای دانایی محور کنونی می باشند. اگر در گذشته نیازی به برقراری رابطه بین این دو نهاد جامعه احساس نمی شد؛ ولی امروز الزام برای ایجاد چنین تعاملی بین این دو نهاد، بیش از پیش آشکار شده است. لازمه برقراری ارتباط میان این دو بخش، رسیدن به درک صحیح و سودمند از یکدیگر است. در جامعه های پیشرفته، ارتباط بین مهمترین ارائه دهندگان اصلی خدمات آموزشی یعنی دانشگاه و صنعت به صورت خود جوش و سازمانی است؛ به نحوی که صنعت گر بدون دانشگاهی و دانشگاهی بدون صنعت گر امکان رشد و تعالی نداشته و برای جامعه سودمند نخواهد بود. اما در بسیاری از کشورها به دلیل ماهیت متفاوت صنعت و دانشگاه و برخی عوامل دیگر نظیر وارداتی بودن علم و تکنولوژی، برقراری این ارتباط مشکل می نماید و بی شک یافتن راهکاری در جهت ایجاد این تعامل ضروری است. تولید علم و تکنولوژی، کانون های تفکر، پارک علم و فناوری، کارآفرین، صندوق های سرمایه گذاری ریسک پذیر از جمله موارد ایجاد ارتباط متقابل بخش صنعت و دانشگاه به شمار می آیند. بدین منظور مقاله حاضر گامی است در جهت تبیین و ارایه ارتباط فوق که بی تردید ازضروریات توسعه پایدار محسوب می گردد.

Keywords:

علم , تکنولوژی , صنعت , دانشگاه , توسعه پایدار