مقایسه امنیت روانی، انگیزش پیشرفت و اضطراب حالت وارتباط آنها با پیشرفت تحصیلی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه امنیت روانی، انگیزش پیشرفت و اضطراب حالت در بین دانش آموزان پایه دوم وسوممتوسطه شبانه روزی و عادی و ارتباط آنها با پیشرفت تحصیلی بود. تحقیق حاضر از لحاظ هدف یک تحقیق کاربردی، از لحاظروش جزء تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی و علی مقایسه ای و از لحاظ شیوه گردآوری داده ها یک تحقیق کمی بود. جامعهآماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پایه دوم و سوم متوسطه شبانه روزی و عادی شهرستان اسدآباد بودند که در سالتحصیلی 94-1393 مشغول به تحصیل بوده و تعداد کل آنان 1037 نفر بود. نمونه آماری با برآوردی از جامعه آماری و با استفاده از جدول مورگان و کرجسی با روش تصادفی طبقه ای نسبتی به تعداد 442 نفر (140 نفر از مدارس شبانه روزی و 302 نفر از مدارس عادی) انتخاب شد. ابزار اندازه گیری امنیت روانی، پرسشنامه مازلو (1952)، انگیزش پیشرفت، پرسشنامهوالرند و همکاران (1992) و اضطراب حالت، پرسشنامه اشپیلبرگر (1970) بود و پیشرفت تحصیلی با معدل سال قبلدانش آموزان مورد سنجش قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که امنیت روانی و انگیزش پیشرفت دارای رابطه مثبت ومعنی داری با پیشرفت تحصیلی بودند. همچنین اضطراب حالت با پیشرفت تحیصیلی دارای رابطه منفی و معناداری بود. ازطرفی بین امنیت روانی، انگیزش پیشرفت و اضطراب حالت در بین دانش آموزان مدارس عادی و شبانه روزی دارای تفاوتمعنی دار بود. همچنین امنیت روانی، انگیزش پیشرفت و اضطراب حالت تا 36 % پیشرفت تحصیلی را تبیین نمودند.

Keywords:

امنیت روانی , انگیزش پیشرفت , اضطراب حالت , پیشرفت تحصیلی