بررسی رابطه بین هوش معنوی و رفتار شهروندی سازمانی با عزت نفس مطالعه موردی: بیمارستانی در شهر مشهد

سازمان ها بدون تمایل داوطلبانه افراد به همکاری، قادر به توسعه اثر بخشی خرد جمعی خود نیستند زیرا در حالت اجباری،شخص وظایف خود را در راستای قوانین و استانداردهای قابل قبول یک سازمان و صرفا در حد رعایت الزامات انجام می دهدولی در همکاری داوطلبانه؛ افراد سعی، کوشش، انرژی و بصیرت خود را برای شکوفایی توانایی های خود به نفع سازمان ابرازمی کنند. از طرف دیگر افراد با هوش معنوی بالا در برخورد با مشکلات، تنش ها، سختی ها و تغییرات از ظرفیت ذاتی و ذهنی خود یعنی تولید یک معنای شخصی و ایجاد یک هدف و دلیل استفاده می کنند(اسپاجات، .)2004بدین ترتیب این افراد دربرابر مشکلات محیط کار و تغییرات به وجود آمده شکیبایی و مدارا می کنند. همچنین کارکنان با شناخت و آگاهی از بعد خود غیرمادی و باور به نیروی برتر و مقدس در درون خویش؛ به راحتی با این مشکلات روبرو شده و در جهت حل آن قدم هایی را بر می دارند. هدف این پژوهش بررسی رابطه هوش معنوی با رفتارهای شهروندی(غیر رسمی) کارکنان یکی از بیمارستان های مشهد می باشد. روش پژوهش حاضر از نوع هدف کاربردی و از نوع گردآوری داده ها توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش، شامل کارکنان بیمارستانی در شهر مشهد است که در حدود 565نفر می باشد. از بین افراد جامعه 191نفر از طریق نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای اندازه گیری هوش معنوی از پرسشنامه استاندارد نیل( )2004و همچنین از پرسشنامه استاندارد نتمه یر( )1997برای سنجش رفتارهای شهروندی(غیر رسمی) استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها در سطح استنباطی از آزمون مقایسه میانگین ها ( )tو رگرسیون چندگانه(گام به گام) استفاده شده است. یافته های رگرسیون نشان می دهد که هوش معنوی توانسته است به شکل معناداری رفتار شهروندی را پیش بینی کند اما عزت نفس نتوانسته است پیش بین(متغیر تعدیل کننده) معناداری برای این متغیر باشد. بنابراین فرضیه اصلی پژوهشگر مبنی بر پیش بینی رفتار شهروندی بر اساس هوش معنوی بوسیله ی متغیر(تعدیل کننده یا میانجی) عزت نفس رد می شود.

Keywords:

هوش معنوی , رفتار شهرونی سازمانی , عزت نفس