بازآفرینی شیوه های معماری بومی در ایجاد آسایش حرارتی(نمونه موردی:بندرعباس)

امروزه بحث انرژی و عوامل موثردر کاهش آن بسیار حایز اهمیت است.با مطالعه در تاریخ خواهیم دید که انرژی قابل استفاده برای انسان اولیه ،راه حلی بوده که احتیاجاتش را برطرف می ساخت.فن آوری ساده حفظ محیط زیست وذخیره شدن سوخت های فسیلی برای آیندگان از عمده دلایلی هستند که لزوم استفاده بهینه از انرژی است.تنوع اقلیمی در ایران و وجود شرایط متفاوت آب و هوایی در نقاط مختلف کشور موجب شده است که بررسی روش های بهینه ی مصرف انرژی در ساختمان ها ،بدون در نظر گرفتن شرایط خاص اقلیمی امکان پذیر نباشد.بنابراین می توان با شناخت روش های بومی مورد استفاده در گذشته که از تجربیات سالیان متمادی بدست آمده است در خصوص استفاده از انرژی مطابق با شرایط اقلیمی هر منطقه بهره برد بررسی های صورت گرفته حاکی از این بوده که توسعه ی استفاده از بهینه سازی انرژی می تواند نقش بسزایی در افزایش درجه ی امنیت سیستم انرژی کشور ایفا نماید.مقاله حاضر باتوجه به پهنه بندی اقلیمی ایران به بررسی انواع راه های ایجاد آسایش حرارتی در منطقه ی جنوب کشور شهر بندرعباس می پردازیم.راهکارها و راهبردهای ارائه شده در این تحقیق امکان دسترسی به روش های مناسب استفاده از عوامل اقلیمی را میسر می نماید.امید است که راهکارهای ارائه شده در ساختمان های جدید نیز مورد استفاده قرار بگیرد.

Keywords:

آسایش حراراتی , اقلیم , بندرعباس , بهینه سازی انرژی , گرم و مرطوب , معماری بومی