نقش گروه های جامعه محلی در مدیریت حوزههای آبخیز ( گروه سازندگی روستاهای حسین آباد و قوری چای کرمانشاء در حوزه آبخیزکرخه )

در دهه اخیر تلاشهای فزاینده ای برای تمرکززدایی و واگذاری مدیریت منابع طبیعی به جامعه محلی بعمل آمده است . در این رابطه، در ایران گروه های سازندگی به عنوان گروه های جامعه محلی برای اجرا، حفاظت و احیای منابع طبیعی و همچنین ارتقای فعالیتهای داوطلبانه در حوزه های آبریز ایجاد شده اند . هدف اصلی این تحقیق بررسی نقش گروه سازندگی حسینآباد و قوی رچای در مدیریت حوزه آبخیز کرخه بود . که برای بررسی نقشهای این گروه از روش سیمای اثرات که بازنمای کارکردهای اجتماعی، اقتصادی و فنی بود استفاده شد . روش شناسی تحقیق، ارزشیابی مشارکتی بود که طی آن تکنیک های نقشه کشی اجتماعی و منابع طبیعی، نمودار علت - تاثیر، قدم زنی ،ماتریس وعکس بردار از شواهد تحلیل میدان نیرو برای بررسی اثرات اجرا شد . یافته ها نشان داد که در بعد اجتماعی ایجاد گروه سازندگی سبب تقویت روابط خویشاوندی، ارتقای دانش مردم محلی در رابطه با فعالیتهای آبخیزداری، ارتقای پایگاه اجتماعی اعضاء، ارتباط بیشتر با کاگزاران دولتی و افزایش توانایی چانی زنی در مورد منافع، کم شدن مهاجرتها و افزایش کارهای مشارکتی میان مردم علیرغم بروز برخی تضادها به ویژه در روستای قورچای به علت محدود شدن مسیر چرای دامها شده است . در بعد اقتصادی نیز، مهمترین اثرات، کاهش فرسایش و در نتیجه افزایش عملکرد محصولات کشاورزی، رونق باغداری و دامپروری و در نتیجه دستیابی به منابع درآمدی جدید میباشند و بالاخره در بعد فنی، با وجود برخی نقایص در اجرای سازههای مکانیکی به ویژه سنگچین، نتایج نشان میدهد که اجرای این فعالیتها موجب کاهش قابل توجه فرسایش و احیای مراتع شده است . نتایج همچنین نشان داد که مهمترین مشکل گروه سازندگی قوی چای و حسین آباد، قطع حمایتهای بخش دولتی بعد از ایجاد و نداشتن جایگاه مناسب قانونی می باشد .

Keywords:

ارزیابی , منابع طبیعی , مشارکت , گروه های جامعه محلی