افزایش گذردهی شبکه های بیسیم مش با بکارگیری تکنیک های تخصیص کانال

پیاده سازی های اولیه شبکه های بیسیم مبتنی بر 802.11 ، شبکه های تک گامه با معماری ثابتیهستند که قابلیت انعطاف پذیری پایین و هزینه پیاده سازی بالایی دارند. برای تامین تحرک پذیری وچندگامه بودن شبکه، شبکه های چندگامه به وجود آمده اند که یک نوع جدید از شبکه هایچندگامه شبکه های مش می باشند. یکی از مسائل مهم در شبکه های مش، کارایی این شبکه هااست که متاثر از چندین معیار می باشد. یکی از معیارهای کارایی مهم، گذردهی شبکه های مشاست. به دلیل وجود ساختار مش، تداخل میان کانال های رادیویی زیاد است و به همین خاطر تعدادانتقالات همزمان در شبکه کم و در نتیجه گذردهی انتها به انتها پایین خواهد بود. راه حل اصلی برایافزایش بازده، کاهش تداخل و افزایش تعداد انتقالات همزمان است. استانداردهای کنونی IEEE 802.11a و IEEE802.11b دارای چندین کانال رادیویی غیرمتعامد هستند که می توانند به طورهمزمان استفاده شوند و ایده اصلی برای بهبود گذردهی شبکه های مش، استفاده از چندین کانالرادیویی غیرمتعامد در هر گره است که به دو روش کلی تقسیم می شوند: 1) روش هایی که درشبکه از چندین کانال و در هر گره از یک واسط استفاده می کنند و 2) روش هایی که از چندینواسط در هر گره استفاده می کنند. با استفاده از چندین کانال رادیویی به طور همزمان، مسئلهچگونگی تخصیص کانال مطرح می شود. مسئله تخصیص کانال یک مسئله بهینه سازی NP-Hardاست و الگوریتم های مختلف با استفاده از روش های اکتشافی سعی در حل آن دارند. دو الگوریتمبه کار برده شده الگوریتم ژنتیک و الگوریتم ممنوعه است.

Keywords:

شبکه بیسیم مش , تخصیص کانال , افزایش گذردهی شبکه , الگوریتم ژنتیک , الگوریتم جستجوی ممنوعه