خیابان بدون پیاده رو- تحلیلی بر جایگاه عابر پیاده در خیابان ابوذر شهر مرودشت

پیاده روی ساده ترین روش جابجایی انسان می باشد که علاوه بر افزایش سلامتی انسان باعث کاهش ترافیک و کاهش آلودگی هوا در شهر می شود. تشویق افراد برای پیاده روی به عنوان مهمترین مسئله پیش روی برنامه ریزان شهری به منظور افزایش میزان پیاده مداری و نیز کاهش ترافیک می باشد. بنابراین اولین اقدام در جهت تشویق افراد برای پیاده روی ایجاد زیرساخت های مناسب برای پیاده روی می باشد. در تحقیق حاضر با هدف بررسی جایگاه عابران پیاده در خیابان ابوذر شهر مرودشت نگارنده تلاش دارد تا با مطالعه نقشه های وضع موجود و مشاهدات نگارنده در محور خیابان ابوذر مرودشت به اهمیت وجود پیاده رو به عنوان یک زیرساخت برای تشویق افراد به پیاده روی بپردازد. روش تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی بوده که در ابتدا با بررسی نقشه های وضع موجود و تطبیق آن با مشاهدات عینی نگارنده به بررسی وجود پیاده رو در این محور پرداخته شده است و در ادامه به تحلیل علل پایین بودن میزان پیاده روی در این محور پرداخته شده است. نتایج تحقیق بیانگر آن است که اکثر قسمت های خیابان ابوذر فاقد پیاده رو بوده و در قسمت هایی که پیاده رو وجود دارد عرض آن بسیار پایین بوده و فضای پیاده و سواره جدا نشده است که این امر باعث کاهش پیاده مداری و نیز کاهش امنیت عابران پیاده می شود.

Keywords:

پیاده رو , عابر پیاده , پیاده روی , شهر مرودشت