بررسی تأثیر ساکارز و اسیدبوریک بر میزان جوانهزنی دانه گرده خرما و نقش آن در ایجادتوسعه پایدار

یکی از عوامل مهم در تولید گیاهان، انجام کارهای اصلاحی و ایجاد توسعه پایدار، استفاده از دانه های گرده با قوه ی نامیه بالا میباشد. خرما با نام علمی Phoenix dactylifera ، گیاهی دوپایه است که جهت دستیابی به عملکرد بالا گرده افشانی مصنوعی نیاز دارد. این پژوهش به منظور بررسی تاثیر سه غلظت اسیدبوریک 0، 25 و 50 میلی گرم در لیتر و سه غلظت ساکارز 0، 8 و 16 درصد بر میزان جوانهزنی دانههای گرده چهار رقم خرمای محلی استان نخیلات ایستگاه تحقیقات کشاورزی شهرستان جهرم در شرایط آزمایشگاهی انجام گردید نتایج تجزیه واریانس حاکی از اختلاف معنیدار بین ارقام(فرمول در متن اصلی مقاله) سطوح اسیدبوریک و ساکارز همچنین وجود اثر متقابل بین این عوامل در تاثیر بر میزان جوانهزنی دانههای گرده بود. در بین ارقام مورد مطالعه رقم لار بیشترین 43/53 درصد و رقم کازرون کمترین 36/41 درصد میزان جوانهزنی را داشتند. بیشترین میزان جوانهزنی دانههای گرده در شرایط 50 میلیگرم در لیتر اسیدبوریک و 8 درصد ساکارز صورت پذیرفت، لذا این ترکیب به عنوان یک محیط کشت مطلوب برای جوانهزنی دانههای گرده خرما قابل توصیه میباشد

Keywords:

خرما , دانه گرده , قوه نامیه , اسیدبوریک , ساکارز , توسعه پایدار