نگرشی بر الگوی سنتی طراحی مسیرهای شهری یپا دار در ایرانمعرفی شبکه مادی های شهر اصفهان به عنوان «شبکه ی مسیرهای سبز شهری»و رویکردهای انجام شده در این زمینه

رویکرد جهانشمول »گسست از گذشته و تاریخ« در قرن 19میلادی روز به روز طرفداران خویش را از طبیعت و اصول نهفته در آندور کردند. تنها در چند دهه اخیر است که به طور جدی برای همه ثابت شده که از یکسو انسان نمیتواند بدون طبیعت زندگی کند وتمام فعالیتهای انسانی به طور پیچیده و تفکیک ناپذیری با طبیعت عجین شدهاست. یکی از حرکتهای پرقدرتی که در اواخر قرن 18و 19میلادی برای آشتیدادن شهرها با محیطزیست آغاز میگردد و به یک جنبش پر قدرت در اواخر سده 20و اوایل سده 21میلادی تبدیل میشود، جنبش »پایداری« برای بهبود کیفیت محیطزیست شهرها و برقراری تعادل میان سه عنصر اصلی اقتصاد،اجتماع و محیطزیست میباشد. این جنبش ازآغاز تا کنون، در اشکال مختلفی خود را بروز داده است. جنبش»مسیرهای سبز« به عنوانیک ایده جدید در طراحی پایدار شهرها، خاستگاه خویش را در غرب یافته است. بررسی تاریخی تحول شهر و شهرسازی ایران نشانمیدهد که، هرچند به طور رسمی تاکنون درباره الگو و برنامهریزی »مسیرهای سبز« در طراحی مسیرهای شهری به عنوان یکی ازالگوهای طراحی شهری پایدار سخنی به میان نیامده است، اما در دورههای تاریخی مختلف، هنگام برنامهریزی شهری و تهیه الگو وطرح شهرسازی (ارگانیک و یا انسان ساخت)نوع خاصی از مفهوم «مسیرهای سبز»در قالب معابر و خیابانها مد نظر بوده و در کالبدشهرهای ایران تجلی یافته است. هدف اصلی در این تحقیق، که در دو قسمت سازماندهی شدهاست، ابتدا بررسی سیر تکاملی اینمسیرهای سبز در ایران و سپس شبکه مادی به عنوان نمونه موردی الگوی طراحی مسیرهای شهری پایدار در اصفهان، ایران به اجمالمورد بررسی قرار میگیرد. با توجه به ویژگی های موضوع تحقیق، روش تحقیق دو رویکرد روش تاریخی و توصیفی- تحلیل است.برای جمع آوری اطلاعات از روش مطالعات کتابخانهای و اسناد تاریخی بهره گرفته شده است.

Keywords:

معابر , مسیرهای سبز , مادی