تأثیر نرخ تورم و نرخ ارز و بهره وری نیروی کار و شاخص مزیت نسبی آشکار شده و تولید ناخالص داخلی بر صادرات صنعت ایران (90-1384)

هدف اصلی این مطالعه، بررسی تأثیر شاخص های رقابتی بر صادرات زیر بخش های صنعتی ایران طی دوره ی 1390-1384 با استفاده از روش داده های پانلی است. برای انجام مدل از نرم افزار Eviews استفاده شده است. این تحقیق، در قالب شاخص های قیمتی همانند نرخ تورم و نرخ ارز اسمی و شاخص های غیر قیمتی نظیر بهره وری نیروی کار و مزیت نسبی آشکار شده و تولید ناخالص داخلی انجام شده است. بر اساس نتایج این تحقیق متغیرهای بهره وری نیروی کار، مزیت نسبی آشکار شده و نرخ ارز اسمی تأثیر مثبت و معنی دار بر صادرات زیر بخشهای صنعتی اقتصاد ایران داشته است. تأثیر متغیر نرخ تورم نیز بر صادرات زیر بخش های صنعتی منفی و معنی دار بوده است و همچنین تولید ناخالص داخلی از طریق صنایعی که سهم مطلوبی در صادرات دارند، بر متغیر صادرات موثر می باشد. با توجه به تأثیر مثبت نرخ ارز اسمی بر صادرات زیربخش های صنعت در ایران، می توان بیان کرد که نرخ ارز اسمی به عنوان مهم ترین و تعیین کننده ترین متغیر مؤثر بر صادرات زیربخش های صنعت کشور است. نرخ تورم نیز هر چند به اندازه ی نرخ ارز مورد توجه قرار نمی گیرد، ولی به عنوان یکی از شاخص های تعیین کننده ی صادرات است. روند تغییرات بهره وری نیروی کار با روند تغییرات صادارت همسو بوده است و هر دو صعودی می باشند. همچنین، مزیت نسبی آشکار شده ی نشان دهنده ی تخصص ناچیز ایران در تولید کالاهای صنعتی بوده است. با افزایش متغیرهای بهره وری نیروی کار و شاخص مزیت نسبی آشکار شده (RCA)، میزان صادرات صنعتی افزایش یافته است. با توجه به رابطه معناداری متغیرهای تحقیق با صادرات زیر بخش های صنعت، سیاست گذاران اقتصادی می توانند با اعمال سیاست های پولی و مالی مانع از افزایش و یا کاهش متغیرها و کنترل تأثیر آن ها بر روی زیر بخش های صنعتی شوند.

Keywords:

ایران , شاخص های رقابتی , داده های پانلی , صادرات زیر بخش های صنعتی