تحلیل نحوه مدیریت شهرهای میانی در برنامه ریزی کاربری اراضی (نمونه موردی: منطقه 3 شهر زاهدان)

گسترش شهرنشینی و مسائل و مشکلات خاص زندگی شهری، بیش از پیش ضرورت توجه همه جانبه به راهبردهای سودمند برای بهینه سازی زندگی ساکنان شهرها را لازم ساخته است. در میان عوامل تأثیرگذار در شهرها مانند محیط زیست شهری، حمل و نقل شهری، ایمنی شهری و برنامه ریزی شهری، یک عامل بسیار مهم که تأثیر فزاینده و تعیین کننده ای بر دیگر عوامل سازنده زندگی شهری دارد، مدیریت شهری است. نظام مدیریت شهری با هدف اداره مطلوب امور شهر سعی دارد روابط میان عناصر شهری را هماهنگ سازد. امروزه در اثر شهرنشینی بدون برنامه نابسامانی هایی در کاربری زمین در شهرها بوجود آمده است. جهت ارتقاء کیفی شهرنشینی، ساماندهی کاربری اراضی شهرها از اهمیت بالایی برخوردار می باشد. در مواقع هدف نهایی برنامه ریزی کاربری زمین ایجاد نوعی تعادل اکولوزیک و عدالت اجتماعی در روند توسعه و عمران شهر است. و می باید به اهداف کیفی انسانی مثل ادراک زیبایی، احساس هویت فضایی و احساس تعلق به محیط نیز پاسخ گوید چرا که در نهایت اینگونه عوامل هستند که زمینه ی آسایش و رضایت شهروندان را فراهم می سازد. در این پژوهش با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و میدانی از طریق تکمیل پرسشنامه و مراجعه به مراجع ذی ربط و همچنین تحلیل دادههای حاصله از طریق نرم افزار SPSS، آزمون تی تک نمونه ای و مدل امتیاز استاندارد شده تحلیل نحوه مدیریت شهری در کاربری اراضی منطقه 3 شهر زاهدان بررسی گردیده و نتایج حاصله حاکی از عدم موفقیت عملکرد مدیریت شهری در برنامه ریزی کاربری اراضی و همچنین عدم هماهنگی کاربری ها با ضوابط اجرایی در این منطقه می باشد.

Keywords:

شهرمیانی , مدیریت شهری , شهر زاهدان , کاربری اراضی