بافت فرسوده به سمت توسعه پایدار شهری ( موردی فیض آباد کرمانشاه )

امروزه فرسودگی بافت های شهری عاملی برای جلوگیری از رسیدن شهرها به توسعه پایدار شده است. البته قسمتی از این بافت ها به عنوان میراث تاریخی و فرهنگی شهرها شناخته می شوند، این بافت ها در اثر کوتاهی در نگهداری و زنده سازی آن به مکان هایی نا کارآمد و مسئله دار از منظر کالبدی، عملکردی و اجتماعی تبدیل شده اند، از مواردی که باعث می شود به مسئله بافت های قدیمی و فرسوده توجه داشت، استفاده از مصالح ارزان و قدیمی در اکثریت ساختمان هاست، انتخاب مناطق فرسوده شهری برای اسکان قشر کم درآمد شهر و مهاجران نشان از افزایش روزافزون مشکلات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دارد. شهر کرمانشاه حدود 1260 هکتار بافت فرسوده دارد، با توجه به گستردگی بافت های فرسوده رسیدن به شاخص های پایدار کالبدی امری بسیار حیاتی و مهم است که مورد بررسی قرار گرفته، در این مقاله به بررسی موردی محله فیض آباد کرمانشاه پرداخته شده است، روش مورد استفاده در این پژوهش توصیفی تحلیلی بوده و از طریق مطالعات اسنادی و میدانی اطلاعات گردآوری شده است، در این راستا شاخص هایی همچون کیفیت ابنیه و کیفیت مصالح مورد استفاده را ارزیابی کرده ایم، مهاجرت از بافت قدیم، آسیب های اجتماعی بالا در مناطق فرسوده و حواشی شهر و سایر عوامل دیگر باعث شده است که سیمای کالبدی منظم و ایده آلی را شاهد نباشیم، بنابراین در این پژوهش سعی کرده ایم که نوسازی بافت های فرسوده با توجه به مقوله توسعه کالبدی پایدار مورد بررسی قرار بگیرد.

Keywords:

بافت فرسوده , نوسازی , توسعه پایدار , شهر کرمانشاه , فیض آباد