گمشده ای بنام اصالت و آشنایی بنام روزمرگی

جدایی گذشته از حال و آینده و همچنین بحث در مورد این موازین که آیا گذشته به آینده کمک کرده است یا تنها آینده بدون وابستگی به گذشته اوانسته به پیش رود ،از بحثهای متداول این روزهاست که کم و بیش از ازنقاط گوناگون جهان به گوش می رسد . در این مطاله تعی گردیده که از نگاه و منظر دیگر به این موضوع اوجه شود و لایه های دیگری که موجب این جدایی شده است را بیان نماید و از نظر باطنی، جهات گذشته ر حال و آینده را مورد کنکاش قرار دهد تا چگونگی رسیدن جهان دراین نقطه تکاملی را مورد هدف قرار دهد و بتواند نفی یا حٌسن او را بیان نماید . نه می توان گذشته را نفی کرد و نه می توان حال و آینده را نقد پیش از موعد انجام داد . به این منظور که انها آینده باید بهگذشته تبدیل شود و زمان آن تغییر پیدا کند تا بتوان آنرا نقد کرد ، چه از منظر مثبت اندیشی و چه از دیدتجربه اندیشی برای آیندگان . همانطور که تمدن پر سابقه ایران به ما نشان می دهد و ایرانیها امروزه به گذشته خود افتخار می کنند ، می توان با یک نگاه ماورایی به این نکته حائز اهمیت رسید که گذشتگانی که ما امروزه به آن می بالیم در زمان خلق آثار خود ، بیشترین توجه به زمان حال خود، ملاک عمل قرار می دادند نه اینکه آیندگان در مورد آنها چه افکری خواهند داشت . میتوان گفت که این اصلی ترین عامل برای رسیدن به تعالی است یعنی توجه به حال

Keywords:

سنت , مدرنیته , اصالت , هویت , معماری