عدم توفیق برنامه های سازمان های دست اندکاران توسعه پایدار و به ویژه
محیط زیست در جلب مشارکت های مردمی سبب شده است که واکاوی علل این ناکامی ها و ارائه راهکار برای آنها به عنوان یکی از اولویت های تحقیقاتی از اولویت ویژه برخودار شود. بر این اساس در تحقیق حاضر موانع و عوامل محدود کننده مشارکت مردمی با روش شناسی تحقیق کیفی و از طریق مصاحبه با 52 نفر کارشناسان سازمان محیط زیست، اساتید و صاحبنظران و افراد داوطلب مشارکتبررسی شد. نتایج تحقیق نشان داد که مهمترین مانع مشارکت در زمینه
محیط زیست عوامل سازمانی، دانشی و قانونی هستند. به طوری که سازمان های دست اندرکار ظرفیت و مهارت لازم را برای جلب مشارکت مردمی ندارند. و قوانین شفاف و جامعی برای حمایت از مشارکت مردمی در کشور تدوین نشده و در بسیار از موارد مردم و حتی کارشناسان دانشی چندانی در مورد مسایل زیست محیطی و حساسیت آنها ندارند. با توجه به نتایج حاصله، تدوین برنامه تلفیقی با هدف توسعه سازمانی، توانمندسازی دست اندرکاران و افراد داوطلب و اطلاع رسانی مسایل زیست محیطی راه حل های مناسب می باشد .