بررسی صلاحیت مدیران آموزشی در توسعه اقتصاد دانش بنیان

برای دستیابی به اقتصاد دانش بنیان، فقط تولید و توزیع اطلاعات و پرداختن به آموزش و پژوهش کافی نیست، بلکه مهم به کارگیری آنها در استفاده از منابع اقتصادی به صورت مستمر و پایدار است. به عبارت دیگر، کاربردی کردن دانش و استفاده ی مؤثرتر از آن در گسترش ظرفیت ها و ارتقای درجه بهره برداری از منابع است که تحقق یک اقتصاد دانش بنیان را ممکن می سازد. از این رو لازمه چنین فرآیندی مدیریت آموزشی و استعدادی است که تمام ابعاد دانشی لازم را در قالب فرآیندی پویا طراحی کرده تا در به کار گیری نیروهای متخصص و آموزش دیده از تمام ظرفیت ها بهره گیری شود. توسعه منابع انسانی، شرط لازم نیل به اقتصاد مبتنی بر دانایی و دانش است و این توسعه بدون شناسایی جایگاه آموزش و مدیریت سرمایه انسانی میسر نیست. نظر به تأکید اسناد بالا دستی و برنامه های کلان توسعه کشور بر توسعه مبتنی بر دانش، سابقه مدیریت آموزشی منابع انسانی در سطح کلان صرفأ معطوف به برآوردهای کیفی و تا حدودی کمی از کمبودهای تخصصی شده است و جایگاه مدیران آموزشی در پرورش استعداد نیروهای کارآزموده و متخصص تا حد زیادی علیرغم حیاتی بودن به ورطه فراموشی سپرده شده است. یکی از نقاط ضعف اقتصاد ما عدم استفاده بهینه از پتانسیل مدیران در آموزش سرمایه انسانی کشور است، سرمایه ای که توان تولید علم را در حال حاضر داشته و رتبه بسیار خوبی در تولید علم کسب کرده است . حال از یک سو، با توجه به تعریف و بیان ویژگی های اقتصاد دانش بنیان و مؤلفه های اصلی آن و از سوی دیگر، تعریف و کارکردهای مدیریت آموزشی، در صددیم تا جایگاه مدیران آموزشی را در شکل گیری و توسعه ی اقتصاد دانش بنیان تبیین نمائیم.

Keywords:

مدیریت آموزشی , اقتصاد دانش بنیان , سرمایه انسانی , مدیریت استعداد