ادبیات و زبان شناسی

زبان شناسی می کوشد تا به پرسشهای بنیادی همچون » زبان چیست ؟ « و » زبان چگونه عمل می کند؟ « پاسخ گوید . برای نمونه در این که » زبان آدمی با سامانه ارتباطی دیگر جانوران چه تفاوتی دارد ؟ « ، » کودک چگونه سخن گفتن می آموزد؟ « ، » انسان چگونه می نویسد و از چه راهی زبان نانوشتاری را تحلیل می کند؟ « ، » چرا زبان ها دیگرگون می شوند ؟ « و جز اینها . کسی را که به بررسی های زبان شناختی می پردازد ، زبان شناس می نامند . زبان شناس اگر چه باید آزمودگی گسترده ای در چندین گونه زبان داشته باشد ولی بایستگی و لزومی ندارد که به روانی به چندین زبان سخن بگوید . برای او مهمتر این است که بتواند پدیده های زبان شناختی را مانند سامانه واژه های یک زبان یا کارواژه های آن را کندوکاو نماید و باز بشکافد . او بیشتر یک مشاهده گر برون گرا و ورزیده است تا یک طرف گفتگو . دانش زبانشناسی با کتاب دستور سانسکریت نوشته پانینی هندی آغاز گشت . پانینی در سده پنجم پیش از میلاد مسیح دستور زبان بسیار پیشرفته ای نوشت . دانش زبانشناسی شاخه های گوناگونی دارد برخی از آنها از این قرارند : زبانشناسی سنجشی – تاریخی ، دستور گشتاری ، دستور زایشی ، آوا شناسی ، معنا شناسی و گونه شناسی زبان . عصب شناسی زبان و زبان شناسی بالینی نیز از شاخه های جدید زبان شناسی می باشد .