جایگاه گروه اندیشی در تصمیم گیری های استراتژیک

گروه اندیشی الگویی اشتباه در فرآیند تصمیم گیری به شمار می رود که از جایگاهی برجسته در علوم مدیریت و رفتار سازمانی برخوردار می باشد. مدل جامعی که بر مبنای مطالعات موردی ایروینگ جانیز در خلال دهه ی هفتاد و هشتاد میلادی برای گروه اندیشی معرفی شده، زمینه ها، نشانه ها و تبعات منفی آن را تشریح و کارآیی آن را در شناسایی عوامل شکست تصمیمات گروهی متعددی که مرتبط با بحران های سیاسی بوده اند، اثبات نموده است. با وجود این، نتایج حاصل از بررسی مجدد متغیرها و روابط علی دخیل در آن که در شمار قابل توجهی از مطالعات تجربی طی سال های بعد، برای تحلیل فرآیند تصمیم گیری در موقعیت های معمول تر گزارش شده، نشان از آن دارند که این مدل در پارهای از موارد نیاز به بازنگری دارد. اهتمام محققان حوزه ی سازمان و مدیریت به ارائه ی راهکارهایی جهت پیشگیری از گروه اندیشی، بر آثار زیانباری که این پدیده می تواند در اجرای تصمیمات اشتباه به دنبال داشته باشد تاکید دارد. مقاله ی حاضر به مرور پیشینه ی تحقیقات شاخص انجام یافته در زمینه ی گروه اندیشی می پردازد تا بازنگری های صورت گرفته در مبانی آن و تدابیر ارائه شده برای پرهیز از آن را طی سه دهه ی اخیر نشان دهد.

Keywords:

گروه اندیشی , انسجام گروه , توافق جویی , تصمیم گیری معیوب , استراتژیک