عملکرد تزریق متناوب آب وگاز به مخازن هیدروکربوری

یکی از عوامل گازی شدن مخزن نفتی برداشت نفت از آن مخزن و در نتیجه افت فشار اولیه می باشد. با توجه به جایگاه و موقعیت ویژه نفت و فرآورده های نفتی نسبت به گاز در بازار جهانی و دنیای اقتصاد، اتخاذ تدابیری مناسب جهت حفظ و افزایش فشار مخازن، استفاده از روش های ازدیاد برداشت بهینه برای بهبود بازدهی، افزایش تولید، وجلوگیری از گازی شدن مخزن، در رأس هدف کشور های تولید کننده نفت قرار گرفته است. در این مطالعه بررسی می کنیم که فرآیند (تزریق متناوب آب و گاز به مخازن هیدروکربوری) یک روش پیشرفته بازیافت نفت و (ازدیاد برداشت) می باشد که، به شیوه ی تزریق متناوب سیکل گاز به دنبال آب، با تغییر میزان نسبت گاز حل شده به نفت و تغییر پارامتر های دیگر، سبب اثبات و گاها حتی افزایش فشار مخزن قبل از تزریق می شود. در پایان نیز، مصداق هایی از عملیاتی شدن و نحوه تغییرات پارامتر های تأثیرگزار بر روی برداشت از سایر مقاله های پذیرفته شده را می آوریم و به این نتیجه میرسیم در کشور ایران، به دلیل آنکه مخازن کربناته ( دولومیتی و آهکی ) بیش از 80 درصد از تعداد کل مخازن در حال تولید را تشکیل می دهند، می توان از عملیات تزریق متناوب بعنوان یکی از بهترین روش های بهره برداری دوره دوم و یا حتی دوره سوم، از عمر مخازن نفتی کشور به بهترین شکل بهره گیری نمود؛ چراکه بازدهی فرایندتزریق متناوب در سازندهای کربناته، به مراتب بیش از سایر انواع لیتولوژی هاست.

Keywords:

تزریق متناوب آب و گاز , ازدیاد برداشت , WAG , سناریو مکمل , ضریب بهره دهی