تلفیق الگوهای سنتی و متجدد آموزش عالی علوم انسانی در ایران تحلیلی جامعه شناختی از تجربه دانشگاه امام صادق(ع) در اجرای میان رشته ای های اسلامی

پس از انقلاب شکوهمند اسلامی در ایران دغدغه تلفیق الگوهای سنتی آموزش عالی علوم انسانی که از حوزه های علمیه برآمده بودند با الگوهای مدرن که به دانشگاهها تعلق داشتند به صورتی جدی توسط سیاستگذاران علم مطرح شد. این دغدغه ای بود که در بسیاری از کشورهای اسلامی که نهادهای سنتی دیرپایی در آموزش عالی علو م انسانی داشتند وجود داشت و در برخی به صورت عملی تجربه شده بود. برخی تجربه های عملی اولیه در ایران پس از انقلاب از آنجا که تلاش داشت شکل خاصی از تلفیق پی شگفته را اجرا نماید چالش هایی برانگیخت. با توجه به آنکه در طول سی سال حیات آموزش عالی در ایران پس از انقلاب اسلامی، تجربه هایی متفاوت از تلفیق میان الگوهای سنتی و متجدد آموزش عالی علوم انسانی به محک آزمون نهاده شده است این مقاله در تلاش است به مدد استفاده از مفهوم فضا در جامعه شناسی و روش تحلیل تأملی و با استفاده از برخی داده های تاریخی، گونه ای خاص از این تجربه را که در دانشگاه امام صادق(ع) رخ داده است تفسیر نماید. نتایج نشان میدهد در دانشگاه امام صادق(ع) عدم اتکای صرف به تلفیق مبتنی بر طراحی برنام های درسی میان رشته ای و تلاش برای خلق فضایی تلفیقی توانسته تجرب های موفق در تلفیق الگوهای سنتی و متجدد آموزش عالی علوم انسانی در ایران به وجود آورد.

Keywords:

آموزش عالی علوم انسانی , میان رشته ای اسلامی , دانشگاه امام صادق(ع) الگوهای سنتی , الگوهای متجدد